Verslag VX800 Schwarzwaldtoer 5-10 september 2009
Nu kan ik natuurlijk beginnen met het jammer te vinden dat er maar zo weinig deelnemers aan deze toer meededen, maar ik kan natuurlijk ook beginnen met het fijn te vinden dat er 5 VX800 leden (Ook Janny is natuurlijk een VX-lid) voor deze tocht tijd hadden vrijgemaakt. En door dit verslag te lezen hoop ik de thuisblijvers te laten lezen wat ze hebben gemist.
Zaterdag 5 september, Venlo-Gemünden 285 km in 6 uur 56 min.
Op 4 september waren Eric (Long John) en Erik (Erik Pegasso) al in de verzamelplaats Venlo aangekomen om daar te overnachten en zo fris aan deze tocht te kunnen beginnen. Op 5 september kwamen daar Jack(bear51) en Wim(makaki) en Janny (Wim’s vrouw) nog bij om vanaf De Kraal in Venlo te kunnen starten. Jammer genoeg was De Kraal dicht en moesten we een alternatief zoeken voor ons eerste bakje koffie en zodoende startten we zo rond 10:25 uur richting Gemünden waar we onze eerste overnachting hadden geboekt. Het eerste deel van de tocht bleef droog, maar tussen Linnich en Jullich aangekomen werd het wat vochtig en deed Wim zijn uiterste best om ons nat te houden. Dat lukte gelukkig maar ten dele. De buien bleven ons vooruit en we reden alleen maar over natte straten. Gelukkig klaarde het weer in de Eiffel lekker op en genoten we van de tocht. Een bakje koffie bij Elly’s, een echt Bikers cafe vlak voor Kipshoven aan de B57 en een lunch in Bad Münstereiffel doet de mens dan goed. Nadat we in Sennheim de Moezel kruisten deed het enorme stijgingspercentage ons weer denken aan 3 jaar geleden toen we in een soortgelijke situatie een vrachtauto tegemoet reden en wij achteruit moesten. Nog steeds de ultieme hellingproef! Rond de klok van half zes kwamen we in Gemünden aan en na wat gesteggel over de gereserveerde kamers konden we, nadat we de motoren op een afgesloten binnenplaats mochten parkeren, onze kamers betrekken. De kamers waren netjes, niet al te groot, maar goed te doen, al noemde Erik, die in een eenpersoonskamer verbleef, zijn kamer een bezemkast. Het avondeten was een grote verrassing; een Seven Seas buffet met allerlei heerlijkheden uit en rond de zeven wereld zeeën. Veel soorten vis, een of ander bruine bonen gerecht, mie, noedels, ham, meloen, salades en taartje na. Uit de kunst! We waren de laatste die bleven zitten en mochten van de eigenaar ons nog wel te goed doen aan het overgebleven toetjes buffet van een feestje in een andere ruimte. IJs, taart, mousses, slagroom en fruit vonden hun weg wel! Heerlijk!
Zondag 6 september Gemünden-Schenkenzell 305 km in 6 uur 58 min.
Na een goed ontbijt vertrokken we zo rond 9:30 uur met 315 km voor de boeg. En met Wim en Janny op de Harley voorop konden we gelijk aan de bak met een paar prachtige haarspeldbochten. En wie haarspeldbochten zegt weet ook dat er een daling of een stijging bij hoort. We gingen al gauw naar de 500 m. De natuur in Rijnland-Pfaltz is prachtig. Zelfs uitgestrekte wijnvelden met hun bijbehorende wijnindustrie. Nooit geweten! Mooie wegen, lekker ruim en dus lekker doorrijden. Jammer van al die 70 km/u borden bij elke kruising! In Hochspeijer moesten we door een wegopbreking volledig van de route af. En ondanks dat we een mooie route met mooie bochten moesten missen kwam dit ook helemaal goed uit! Het heerlijke eten van gisteren was Erik niet zo goed bekomen en tijdens de lunchpauze bij een schitterend wijnproeflokaal in Edesheim besloten we het laatste stuk via de snelweg te doen zodat Erik een beetje kon relaxen. Via de A65 en de A5 kwamen we zo lekker vlot via B33 en de E531 en een aantal tunnels en het 10 keer kruizen van het riviertje de Kinzig naar Hotel Waldblick in Schenkenzell. Een hele mooie accommodatie! Mooie kamers, lekker rustig(op de kerktoren na, die na 05:00 uur elk kwartier zijn aanwezigheid kenbaar maakte en je zodoende verplichtte het raam te sluiten!) en fantastisch eten, Rostbraten en varkensfilet met spätzle en boontjes, lekker soepje vooraf en natuurlijk een heerlijk ijsje toe, met een voortreffelijke bediening. De motoren mochten we stallen in de garage waar al een paar Engelse motoren met het stuur rechts stonden!
Maandag 7 september Schenkenzell- Schluchtsee vv. 323 km in 9:00 uur
Tijdens het (geweldige) ontbijt deelde Erik mee dat hij vandaag een rustdag zou nemen en een lekkere rustige wandeling zou gaan maken, zodat we met 3 motoren de rit naar de Schluchtsee en Titisee zouden maken. Na wat gehannes met Ik’s ingeladen route(tijdens het importeren naar de Zumo was er blijkbaar iets door elkaar geraakt zodat de route van vandaag een rondje Apeldoorn bleek te zijn. Wie het weet mag het zeggen?) was Wim wederom veroordeeld tot voorop rijden. Niet dat hij dat zo erg vond, maar als je voorop rijdt moet je toch ook de ogen regelmatig naar achteren richten en net iets alerter reageren. Maar dat is Wim wel toevertrouwd. Na een mooie aanlooproute over de L186 kwamen we op het hoogste punt van deze Schwarzwaldtoer; 1209 meter bij Bergcafe Kandel. Een mooie hoge plaats waar je zelfs de Vogezen kunt zien liggen en aan de andere kant de Titisee. Nu moet je dat wel weten als je daar staat natuurlijk en niet pas tot de ontdekking komen als je achter je PC zit en wat achtergrond informatie aan het opzoeken bent!!!! Ook een plek waar veel wordt gevlogen met de “Drachenvlieger”. Helaas (nog) niet toen wij er waren. Na deze hoge bezienswaardigheid daalden we langzaam af naar het Obertal. En dit is dus echt het Zwarte Woud. Mooie wegen, lekkere bochten. Heerlijk motorrijden in een lekker zonnetje. Om 13:20 een lekker worstje en een kopje soep gegeten bij Goldman in Schönau im Schwarzwald. Hierna ging het richting het zuidelijkste puntje van deze dag en linksom via de L146 en L151, De zgn. Hochkopfstrasse en de L150. En hoog was het daar ook nog steeds, gezien de skiliften en de daarbij horende toeristenindustrie. Bij Höchenschwander gaan we dan weer naar het noorden en rijden we voor het eerst de B500 op. Een weg waar we nog vaak op zullen rijden en die uiteindelijk veel verder naar het noorden bij Freudenstadt de Schwarzwalder hochstrasse vormt. Deze weg komt ook langs de Schluchtsee en hier moeten we natuurlijk even stoppen voor foto’s. Vervolgens richting Titisee. Dachten we! We wilden de Titisee vanaf de westelijke oever langsrijden, maar hier ging het dus mis. Afgesloten! En in plaats van even rustig te kijken waar we nu het beste langs konden zijn we op de GPS af gegaan, hopende dat die ons wel weer op het goede pad zou zetten. Het vervelende in de bergen is echter dat er vaak een berg tussen de diverse wegen zit en het op de GPS dan wel eenvoudig lijkt, maar het dat dus niet is. Uiteindelijk kwamen we weer op route van vanmorgen terecht en moesten we noodgedwongen rechtsomkeert maken en zodoende hele stukken van de route voor de tweede en zelfs de derde keer nemen! Het tempo gaat dan wel omhoog omdat je de weg iets beter kent, wat Wim dan regelmatig blauwe plekken in zijn zij opleverde omdat Janny dat soort bochtensnelheden niet altijd weet te appreciëren. Uiteindelijk weer bij de vermaledijde kruising aangekomen, kwamen we tot de ontdekking dat het bord “Umleitung” bij de eerste passage was omgevallen en we daardoor de verkeerde omweg hadden gemaakt. Ja, uiteindelijk moet er toch iets de schuld hebben! Nu dan toch maar de “Umleitung” gevolgd, waardoor we vrij simpel in Titisee-Neustadt aankwamen. Via de N172 gingen we verder naar het noorden, totdat we plotseling de schrik van ons leven meemaakten; rijdende met een gangetje van zo’n 65 km/u zagen we plotseling een broek en shirt in een greppel liggen. Tjeetje! Wat is dat? Maar ineens kwam er een hoofd bij, die eerst in een duiker van die greppel had gezeten. Achteraf wel lachen natuurlijk, maar de eerste aanblik was wel erg vreemd. Verder maar weer; door Eisenbach, Hammereisenbach naar Vörenbach waar we de L173 opreden totdat we niet verder konden door een ongeval op een hoger stuk van de route. Geen idee wat er was gebeurt, maar het was in een haarspeldbocht en daar heb je zo toch je eigen gedachten bij. Na goed overleg op ons pad teruggekeerd en de L173 in westelijke richting gevolgd zodat we via de L175 weer op de route terecht zouden komen. Jammer dan! Deze weg was afgesloten en we besloten nu dan maar, door schade en schande een beetje wijzer geworden, het bord “Umleitung” te volgen. Dus de volgende rechts dan maar. En zo kwamen we bij Furtwangen weer op de B500 en bij Schönwald weer op de route uit. Intussen begon bij een aantal van ons toch het zitgedeelte behoorlijk op te spelen en moesten we er zo nu en dan toch even af. Maar “de tied holt gien schoft” zegt men in het Westerkwartier en het liep al tegen 17:30 uur en we moesten nog een kilometertje of wat. En als je dan in een of ander Luftkurort ook nog maar 30 km/u mag schiet dat ook niet echt op. Even voor half zeven gaat dan de telefoon. Erik! Maar ja al rijdende kunnen we geen gesprek voeren en moet ik het gesprek wegdrukken. Ook Eric ontvangt een oproep en we moeten toch echt even reageren om te zeggen dat we later aan het diner zullen verschijnen. Maar het is nog maar een paar kilometer en we gokken het er op. Zo tegen tien voor zeven komen we bij het hotel aan waar we al worden opgewacht door Erik. Die had lekker kunnen wandelen en een beetje luieren en vast geen last van ’t gat! Niets bleek echter minder waar; Erik was om elf uur die morgen vertrokken en was er pas om zes uur weer geweest. Volkomen uitgeput nadat hij tijdens het wandelen lichtelijk was verdwaald en ettelijke kilometers bergop weer terug had moeten lopen. Klonk erg bekend naar wat wij hadden beleefd, maar was een stuk vermoeiender! (laat mijn kont het maar niet horen!) Het diner werd lekker buiten opgediend. Soep, sla, veel sla! Schnitzel met western aardappelen en weer een IJsje. Hierna lekker douchen, nog even wat aan dit verslag doen en lekker slapen!
Dinsdag 8 september Schenkenzell – Schaffhausen vv. 334 km in 8.55 uur
Tijdens het ontbijt bleek dat Erik gisteren toch erg veel van zichzelf had gevergd en wederom moest besluiten in het Hotel te blijven en om nu echt een rustdag te nemen. Met zijn vieren vertrokken we dus met als doel de watervallen van Schaffhausen in Zwitserland. Gelukkig was de Zumo van Ik weer voorzien van de goede routes zodat Wim nu redelijk ontspannen op de tweede plaats kon rijden en Eric zoals gewoonlijk lekker achteraan. Eric had als smoes dat hij nog aan zijn Zumo moest wennen en hem nu gebruikte als een wel heel dure MP3 speler met allerlei Hollandse hits. De volgende toer ook maar eens de troep aanvoeren! De oorspronkelijke route was van te voren iets aangepast om zodoende niet twee keer op dezelfde weg te hoeven rijden, maar hoe anders zou dit uitpakken! De rit voerde ons onmiddellijk over een wel erg klein weggetje omhoog waar aan het eind een zwarte kat niet erg onder de indruk was van drie Nederlandse motorfietsen en rustig midden op de weg bleef zitten. Ook heeft iemand daar nog een eekhoorn zien zitten. Nadat we rechts af gingen kwamen we op een zojuist geteerde en ruim van split voorziene weg terecht en ook verderop in de rit zouden we niet verschoond blijven van de Duitse Grundlichkeit om vooral veel split te gebruiken en dit te laten inrijden door een aantal Hollanders. Na een kilometer of wat reden we Triburg in. Bekend van de winkel met de 1000 klokken en van de grootste koekoeksklok ter wereld. Iedereen heeft hem gezien. Schrijver dezes helaas niet. Maar in de buurt van Sankt Georgen ging het met de gevolgde route helemaal fout. Rijdende op de L175 had er een lampje moeten gaan branden, omdat deze gisteren van de andere kant was afgesloten, maar nee hoor! “Umleitung”! En zodoende kwamen we dus op de oorspronkelijke route terecht. Jammer, maar helaas. Na weer een stuk split besloten we maar een bakje koffie te gaan halen in Vörenbach. Werd een snel bakje trouwens want de spitleggers kwamen ons snel achterop! Hierna reden we zo tegen tweeën een aantal keren Duitsland uit en Zwitserland in, en zo op Schaffhausen aan. Bij de waterval aangekomen kon ik een kleine teleurstelling toch niet onderdrukken. De grootte van dit verschijnsel viel me behoorlijk tegen. Maar dat zal aan mijn voorstellingsvermogen liggen. De terugweg verliep zonder noemenswaardige incidenten en ware het niet dat regelmatig de “kontjes” even wat rust nodig hadden! De wegen in het Schwarzwald zijn niet allemaal even vlak en het vele pleisterwerk vergt erg veel van lijf en leden en doet de vering van de motorfietsen tot het uiterste gaan. Lekker strak sturen is er al helemaal niet bij. Dat er dan een aantal buikschuivers je met angstwekkende snelheden voorbijgaan bevestigd mijn gedachte al dat de Duitse motorrijder niet zo lang met zijn banden doet als wij in Nederland. Man wat een halve zolen! Zo rond 18:30 uur waren we weer in Schenkenzell en bracht het diner ons een vleespannetje of een soort van varkens en runderstoofvlees in rode wijn saus. Met een heerlijke chocolademousse toe.
Woensdag 9 september Schenkenzell- Ulmen 449 km in 10 uur 28
En dan gaat het weer op huis aan! Erik niet! Die bleef nog lekker een paar dagen en besloot vandaag de Schluchtseeroute te doen. Wij dus richting Ulmen. Na een kleine aanloop ging het al snel weer de bochten in en bij Oberwolfach een zoveelste Luftkurort in. 30 km/u dus. Direct daarna weer een lang stuk split en dus is het tempo weer gemaakt! Via de B28 reden we de B500 op. Eindelijk de Schwarzwalderhochstrasse! Wat een geweldige weg. En op het hoogste punt natuurlijk foto’s maken. Helemaal tot Baden-Baden de ene bocht na de andere. Irritant is dan dat er altijd weer die Mercedesrijders zijn die vinden dat ze alleen op de wereld zijn en ons niet het pleziertje gunnen van een paar mooie bochten. Er voorbij gaan is onverantwoord, dus blijf je kilometers hangen achter zo’n druiloor. In Baden-Baden raakten we elkaar heel even kwijt doordat de Zumo van mij een andere route had dan de Streetpilot van Wim en deze niet zo snel de bocht om kon toen Ik dat op het allerlaatste moment deed. Stom natuurlijk want had ik een beetje vooruit gekeken op de GPS had ik kunnen zien dat de weg gewoon rechtdoor liep. Gelukkig bracht Eric ons weer bij elkaar door simpelweg voor te stellen maar even om te keren om te gaan kijken of Wim en Janny niet in de buurt stonden. En ja hoor. Om de hoek op zo’n 150 meter stonden die te wachten! Na Baden-Baden kruisten we de Franse grens en genoten we hier van een Frans bakje koffie. Het zal ongetwijfeld aan ons belabberde Frans hebben gelegen en aan de vriendelijkheid (niet dus!) van de vrouwelijke bediende dat twee van ons zich moesten behelpen met koffie dat meer leek op espresso en de andere twee met Cafe au Lait wat meer leek op koffie met de cappuccinomelk apart. Gauw weg hier! In de buurt van de Moezel moesten we naarstig op zoek naar een pompstation en als je er om zoekt zijn ze niet vinden. Zelfs de GPS had er weinig zin in. Uiteindelijk rond 18:00 uur in Morbach een pomp gevonden en het laatste stuk ingezet. Niet nadat we het hotel in Ulmen hadden gebeld om te zeggen dat we niet voor zessen daar zouden zijn! Ze zouden het eten we warm houden! Nog erg mooie weggetjes waren hierna ons deel, maar ook nu weer speelden onze achterwerken aardig op en moesten we regelmatig even pauzeren. We zaten inmiddels al weer zo´n 9 uur op de brommert! Uiteindelijk maar toegegeven aan wat we al veel eerder hadden moeten doen; de snelste route naar het Hotel! Rond 19.45 uur reden we Ulmen in en moesten we nog even ons best doen om de Burgerstube te vinden. Dankzij een behulpvaardige Ulmenaar kwam aan de zoektocht snel een eind. De Burgerstube bleek een uitstalkraam te zijn van oude, nostalgische zaken en Janny voelde zich hier gelijk thuis. Dankzij een heerlijke schnitzel met sla en patat kwam er weer wat kleur op de wangetjes van onze wereldreizigers. Het diner werd afgesloten met ijsje. Zie de foto´s.
Donderdag 10 september Ulmen-Apeldoorn 317 km in 5 uur
Na het ontbijt, wat ietwat magertjes afstak tegenover de ontbijttafel in Hotel Waldblick, besloot Eric volledig op zijn Zumo te vertrouwen en ging hij via de snelst mogelijke route op huis aan. Via de A1, de A3 en de A31 kon hij om kwart over twee sms´en dat hij veilig was thuis gekomen. Wim, Janny en ondergetekende deden daar iets langer over omdat we in eerste instantie probeerden via de kortste route op Arcen aan te gaan, alwaar we de lunch wilden gebruiken. Door de voortdurende regenval kwamen we daar echter al snel op terug en besloten we dan toch maar de snelste route te nemen. En om half drie kwamen we in Apeldoorn aan.
Een totale reisafstand (van mijzelf) van 2148 km., 102 liter benzine (1 op 20,91) en 300 cc. motorolie
Een schitterende toer in een prachtig motorland waar ik zeker nog eens terug kom.
Reisgenoten, nogmaals hartelijk bedankt!
Jack
