Zuid Limburg 8 juni 2014-06-09
1e Pinksterdag 2014.
Wie bedenkt zo’n dag om een toertocht te gaan rijden en dan
ook nog in Zuid Limburg, terwijl we vorige week ook net een tocht hebben gehad!
Dat zullen een aantal vaste VX800 rijders wellicht hebben
gedacht toen ze de aankondiging van de rit op de site zagen staan.
Ja, dat was ook zo, maar die rit was uitgesteld vanwege het
weer en om daarom vervolgens het hele schema aan te passen leek ons ook niet
aan de orde.
Maar niet getreurd; de toercommissie was volledig
aangetreden.
Wim op zijn nieuwste Suzuki, Erik op de BMW, Peter op zijn
BMW en Jack op de Honda.
3 man vanuit Apeldoorn, 1 uit Leiden. En ook dat zijn
respectabele afstanden kan ik u melden.
De verwachting was dat we prachtig weer zouden hebben, maar
met een paar druppeltjes op scherm vertrokken we vanuit Apeldoorn richting het
zuiden. Niet helemaal zonder problemen, want na een kilometer of 60 kreeg Wim
een F1 foutmelding. Ja, zoek maar uit! Motor opnieuw gestart en melding was
weer verdwenen, maar na 60 km was de melding er weer. Nogmaals hetzelfde
ritueel, maar ook nu kwam de melding terug. Omdat er verder niets aan de motor
te merken was en Wim van dat soort zaken nooit bijzonder ongerust wordt, werd
gewoon doorgereden. Zo tegen tien uur kwamen we bij de Mac in Heerlen aan. Erik
was er al en Peter kwam ietsjes later en kon zo in de rij voor de koffie
aanschuiven waar Erik volgens zeggen al wel een half uur stond te wachten.
Eenmaal aan de koffie werd het toch wel erg donker buiten en
de buitenverlichting sprong zelfs aan.
We besloten maar even te wachten! En dat was maar goed ook. Een flinke
hoosbui geselde de parasols van het terras. Wat een water in die paar minuten.
Met bijna een uur vertraging stapten we uiteindelijk op de
motor.
En dan begint de eeuwige strijd met de GPS. Altijd als je
een startlocatie ook als eindlocatie gebruik gaat er soms iets fout en ook nu.
Ik besloot als voorrijder bij het eerste de beste benzinepomp maar even bij de
mannen te checken en iedereen zei dat we verkeerd zaten. Dus omgekeerd en de
route weer op gepakt. En dan rijdt je dus even tegen de route in, maar op de
route van de terugreis en daar kon mijn Mientje niet tegen en liep vast. Ik
rechtdoor en de mannen achter mij links af. Gelukkig zag ik dat direct en kon
ik weer aansluiten en later de kop weer overnemen. Ik had de route immers
gemaakt en het is een goeie gewoonte dat je dan ook de route voorrijdt.
Niet dat dat altijd zo plezierig is, want je moet regelmatig
de beslissingen nemen en je GPS goed kunnen lezen, maar ook de ploeg achter je
in de gaten blijven houden en tegelijkertijd ook nog op het verkeer letten. En
ik kan je verzekeren, dat het bij deze temperaturen soms erg vermoeiend is,
vooral als je net herstellende bent van een vervelende spit.
De route voerde ons langs Kasteel Hoensbroek. Een prachtig
onderhouden kasteel uit de Middeleeuwen. Er was van allerlei activiteit in het
kasteel, maar we hadden afgesproken dat we vanwege de al verloren tijd het
kasteel maar rechts zouden laten liggen. Op naar Valkenburg!
Nou was het zo dat ik de route had gebruikt die ooit in de
Motorplus als Roadtrip had gestaan en ik het nodig had gevonden om de route een
beetje aan te passen. De omschrijving van de Roadtriproute noemde de route “weg
van de drukte van het toerisme”. Maar ja, eigenwijs als ik ben moest ik
natuurlijk weer het een en ander aanpassen. Dwars door Valkenburg, want ik
wilde over de Couberg! Natuurlijk! Het ene stoplicht na het andere op rood en
dan ook nog even wachten voor de trein. En wat is dan precies de Couberg? Een
pukkeltje! (op de motor dan)
En dan weer die plaatsnamen; ik ben er gek op: Berg en
Terblijt, St. Antoniusbank, Cadier en Keer, met daartussen in een heuse
haarspeldbocht.
Ik had in de route de Amerikaanse oorlogsbegraafplaats in
Margraten opgenomen. Ik was daar al twee keer geweest en opnieuw wordt je daar
even heel stil en klein van. Zoveel dappere mensen hebben hun leven gelaten om
ons in vrede te kunnen laten leven.
Na deze onderbreking moesten we nodig even echt ravitailleren.
Nog even doorzetten, want hier wordt de route pas echt leuk. Jammer dat er
zoveel blik en andere tweewielers het tempo wat drukken!
Eerst, vlak voor margraten nog even een kleine slip of the
mind. Verkeerd de GPS gelezen dus! Maar dat wordt snel weer opgelost en we
rijden uiteindelijk Mheer binnen. Hier had de Motorplus een Terrastip afgegeven
“In de Smidse”. En ik was heilig overtuigd dat we daar ook daar op het terras
hadden gezeten, totdat we een 100 meter verder de eigelijk bedoelde Taverne
zagen. Ach het was hier ook prima geweest!
Zoals eerder al zei: als voorrijder moet je overal op
voorbereid zijn. Zelfs op loslopende koeien. Stel u voor: we rijden een klein
landweggetje in zien het volgende tafereeltje(nooit geweten dat je dat zo
schrijft): rechts van de weg een auto in de berm, waarvan de bestuurderster net
weer terug naar haar auto kwam lopen; midden op de weg een koe, die blijkbaar
net uit een weiland was ontsnapt; daar vlak achter, maar op respectabele
afstand de eigenaar; een boer die niet bepaald erg makkelijk liep. De koe nam
zijn tijd en liep keurig de ingang naar het weiland voorbij. Boer niet erg
blij, maar schikte zich in zijn lot. Koe loopt keurig 100 meter verder naar de
boerderij waar veel vers hooi lonkte. Wij weer verder.
Over mooie wegen door Slenaken en Epen. Prachtige bochten,
maar ja; blik op de weg hé. Dus gewoon aansluiten in de file. Niet altijd hoor!
Want er waren ook prachtige stukken weg bij waar je geen kip tegen kwam en het
gas er even op kon. Nou ja. 60 km/u toch? Soms wel!
Omdat ik ook nog nodig had gevonden het Drielandenpunt in
Vaals in de route onder te brengen kwamen we zelfs heel even in België. Wat een
slechte wegen hebben ze daar! Ha, ha. Wel 200 meter België.
Drielandenpunt! Oh ja? Eh. Wel gezien, maar plek om te
stoppen was er niet. Kolere, wat was het daar druk. Voor de enige tent waar
iets te koop was stonden wel 50 man in de rij.
Wel jammer, een fotootje van ons vieren op het echte
drielandenpunt had wel even gemoeten! Maar ja. Zoals ik al eerder zei: als voorrijder
moet je soms beslissingen nemen en ik besloot maar door te rijden. Er zou echt
nog wel ergens een ijsco tent op de route zijn. Gelukkig wel. Al moesten wel
even de motoren van de stoep halen. Stel je voor dat er een wandelaar niet
langs kan. Ze waren daar niet zo tolerant, zei de eigenaar! Ok. Motoren op de
parkeerplaats en wij aan het ijs. Hierna nog een half uurtje sturen en even
goedkoop tanken en we konden weer naar huis.
Een mooie route waarvan Wim zei dat deze voor herhaling
vatbaar was. Maar dan wel op een doordeweekse dag, mag ik hopen.
140 km met een bewogen gemiddelde van 41 km/u is wel een
diepte record.
Jack
