Apeldoorn – Gibraltar
20 juni 2009 – 2 juli 2009
Van gravillons(gravel), loslopende honden en muggenbeten
Hoe kom je er op om een reis als deze te beginnen? Tijdens een aantal gesprekken met Wim had ik zo eens laten vallen dat mijn zus al jaren in Spanje woont en dat ik daar wel eens op de motor naar toe zou willen. Nooit gedacht dat Wim dit zou onthouden. Maar tijdens een van de VX-tochten, ik dacht de Maas en Waal-tocht die we samen met Jos reden, en waarbij Jos over zijn Noordkaap reis vertelde, riep Wim spontaan of wij dan niet eens naar Spanje zouden kunnen reizen. Hij had het er al met de vrouw over gehad. Eigenlijk wilde hij ook wel eens naar de Noordkaap, maar naar het zuiden trok hem ook wel. En ja, toen moest ik de vrouw nog overtuigen. “Gewoon doen”, was haar antwoord. “Zo lang je het nog kan, moet je gewoon doen”.
En dan beginnen de voorbereidingen. Wanneer past het ons allebei, hoe lang, kunnen we bij mijn zus terecht, zijn de motoren er toe in staat, hoe overnachten we, en waar gaan we langs, hoe eten we?
Vooral het plannen van de route heeft erg veel tijd gekost; eerst zouden we de eerste 2 dagen overnachten in een hotel vanwege de mogelijke mindere weersomstandigheden en dan vanaf Zuid-Frankrijk in de tent. Bij de route moet je dus een redelijke afstand proberen te overbruggen die dan ook weer bij een hotel of kampeerplaats eindigt. In een aantal gezamenlijke sessies werden de routes bepaald. We planden ongeveer een uurtje of 10 per dag op de motor te zitten en dan zo om en nabij de 500 km. te kunnen rijden. Hieronder kunt lezen hoe dit is uitgepakt.
Uiteindelijk hadden we besloten, gezien de weersvooruitzichten, te proberen alle overnachtingen in de tent te doen. Wim had nog een lichtgewicht trekkerstent die snel was op te zetten. Ik had voor de gelegenheid nog maar even een slaapmat gekocht van 5,5 mm. en even een ASCI-campinggids gehaald die de nodige kortingen moest garanderen. Ook besloten we zelf te gaan koken, dit eigenlijk louter om budgettaire redenen en om ons tijd te besparen.
20-6 Dag 1. Apeldoorn – Plombière les Bains 628 km. 9.49 uur
Voor mij begon de tocht om 7:30 al bij mij voor de deur; uitgezwaaid door Tineke reed ik af naar Wim’s huis, waar Wim al kant klaar stond. Bezakt en gepakt vertrokken we zo rond 8:00 uur bij Wim, uitgezwaaid door Jannie en Remco.
Het eerste deel van de dag zouden we, voornamelijk om kilometers te maken, afleggen via de autosnelwegen van Nederland en Duitsland, om via Luxemburg Frankrijk in te rijden en vanaf Metz de N- en D-wegen te nemen. Dit ging erg gesmeerd en tot op de A61 bleef het droog. Hierna tot in Luxemburg wat kleine buitjes, maar echt nat zijn we niet geworden. Vanaf Luxemburg geen regen meer gezien en het werd langzaam warmer.
Onderweg heel veel langs de Moezel gereden en die uitzichten deden ons weer denken aan die schitterende tochten langs de Moezel en Eifel met de VX-club.
Uiteindelijk uitgekomen in het dorpje Plombière les Bains op Camping l’Hermitage. Een terrassencamping met erg vriendelijke eigenaren, die ons zelfs blokken brachten voor onder de zijstandaard, maar hiervoor veel te dik bleken en we ze uit goed fatsoen maar achter het achterwiel hebben gelegd. Eenvoudig sanitair, maar wel schoon.
Tentje opgezet en de meegebrachte bami van thuis opgewarmd. Het koelde hard af en we hebben nog even in het dorpje tegen een zonovergoten muur onze warmte weer opgedaan.
21-6 Dag 2. Plombière les Bains – Saint Laurer du-Pape 503 km. 10.25 uur
Om 08:20 weg gereden met lekker droog weer en niet te warm. Wel mooie brede wegen, afgewisseld met weer heel slechte, maar vaak voorzien van Gravillons, split zouden wij zeggen. Een term die ons de hele route zou vergezellen. Heel vervelend en erg lastig rekening mee te houden, zoals ik de motorrijder niet hoef te vertellen. Ook wat waarschuwingen voor vallende stenen, maar daar moet je gewoon op letten en hoeven niet tot problemen te lijden. Erg veel mooie vergezichten, waar je echter niet voor elk mooi plaatje kunt stoppen, want anders loopt je gemiddelde wel erg veel achterop. Langs de Rhône en de Isère. Grenoble en Annecy links laten liggen en via Aix les Bains richting Vallence naar Saint Laurer du-Pape op Camping La Garenne. Nederlands team verwelkomde ons als of we er al jaren kwamen. Lekker plekje gevonden en toen bleek dat er voor 98% Nederlanders stonden. Dus er kon makkelijk een praatje gemaakt worden. Gezellig! Lekker naar het buitenland, maar wel naar een Nederlandse camping!
22-6 Dag 3. Saint Laurer du-Pape – Preixan 452 km. 11.15 uur
Om 07:30 uur vertrokken. Erg mooie uitzichten, maar heel veel slechte wegen. Weer erg veel reparatiewerkzaamheden en dus weer erg veel split. Wat een ergernis!
Na 200 km kwamen we op de D907bis, een weggetje wat meer weg had van een veredeld zandpad met hier en daar wat asfalt dan dat er ooit asfalt had gelegen. Wie dit stuk van de route er in had gezet had geen idee wat een ellende hij aanrichtte. En dat over een 21 km. Foei, wat een rot stuk. Maar ja, dat brengt achteraf wel de charme erin. Hierna dwars door de natuurparken van de Cavennes. Erg mooi, maar op sommige plaatsen erg dor. Veel dode bomen.
Uiteindelijk uitgekomen bij
Brug van Millau, waar de hoogste brug van Europa staat. Niet erover, maar er onderdoor. Das veel interessanter! Een erg imposant gevaarte van 343 meter hoog, iets hoger dan de Eiffeltoren.
Hier ook de eerste loslopende hondjes. Keffende Pekineesachtige beestjes die eerst meelopen en dan snel verdwijnen. Eigenaren? Geen idee. Veel mensen zie je sowieso niet buiten, laat staan dat je kan zien wat er achter de ramen gebeurt want alles zit potdicht. Zal wel tegen de warmte zijn! Ook op wegen gereden waar je kilometers geen mens tegenkomt. En lekker de sokken erin als het een mooie weg is en je helemaal het lazarus schrikken als er dan wel ineens een auto met dezelfde bloedgang de bocht om zeilt. Dus altijd binnen je lijntjes blijven want je weet maar nooit! De Fransen rijden over het algemeen toch erg snel en ruig. En echte plakkers. Wij probeerden toch altijd keurig binnen de maximum snelheid te blijven, maar daar hebben de Fransen nog nooit van gehoord. De Spanjaarden ook niet trouwens. Wel veel camera’s, maar die gaf de Zumo keurig allemaal aan. (hoop ik) En de Mistral, de hete wind die sterker was als voorgaande jaren blies je hele weg warme lucht in het gezicht.
Zo rond 18:44 reden we de Camping Air Hotel Grand Sud op, nadat de GPS ons de camping op een kilometer of twee aan de andere kant van de weg op had gestuurd. Zou de camping wel geweest kunnen zijn, maar dan lang geleden. Gelukkig had ik bordjes gezien die ons de goede weg weer op stuurden. Een camping met een wel erg aparte manier van sanitair. Veel hokjes her en der met toilet en afwasbakken, maar helaas maar een centraal douche- en washok. En die lag wel 200 meter van onze kampeerplek. Als je terug was op je plekje kon je weer douchen! Weer veel Nederlanders, maar die kom je overal tegen!
23-6 Dag 4, Preixan – Alcañiz 440 km. 9.32 uur
Hier ging het op de Pyreneeën aan. Via mooi kleine weggetjes richting Andorra, waar de wegen groter werden en de tunnel was afgesloten, en de weg weer eens was opgebroken. Soms zijn de Fransen net Nederlanders! En dus weer dat verd… gravel. In het stadje even elkaar uit het ook verloren omdat we onze GPS-en niet begrepen, maar uiteindelijk toch boven in het plaatsje van een mooi uitzicht kunnen genieten. Hoogte 2416 meter!
Via mooie wegen, jammer van de vele split en stenen, naar beneden naar Andorra La Vella. Een groot hoteldorp! Richting de douane. Hier werden werkelijk alle voertuigen aangehouden en dat verwachtten wij dus ook. Een douanier wuifde ons ergens heen, maar er was nergens een opstelvak over dus besloot Wim maar door te rijden. Na ongeveer een kilometer kwam er ineens een Politiewagen achter ons rijden en we verwachtten dat we zouden worden aangehouden, maar dat gebeurde niet. Wel bleef hij kilometers hangen en konden we niets anders doen dan ons maar gewoon aan alle regeltjes te houden. Eindelijk sloeg hij af en konden we weer opgelucht ademhalen.
Er volgden prachtige wegen in afwisselend landschap. Na een tankbeurt werd Wim vriendelijk toegezwaaid door een wel erg opzichtig geklede juffrouw en even later weer door wel 2 juffrouwen. Hoertjes dus die hier langs de weg probeerden hun waar aan de man te brengen. Nog even gestopt bij Embalse de Mequinenza, een groot stuwmeer in de Elbe. Hier zagen we vissen gewoon vanuit de hoogte zwemmen. Oh, daar zou ik nog wel eens een hengeltje uit willen gooien. Hele grote meervallen zouden hier moeten zitten! Toen we in het plaatsje Alcañiz aankwamen reden we pardoes tegen een LIDL op. He, een bekende supermarkt! Even boodschappen doen. Inmiddels was de temperatuur ras opgelopen naar 34 graden of zo iets en was gebleken dat kaas en vleeswaren daar niet zo goed tegen konden in een koffer achterop een motor zonder koeling. Letterlijk gesmolten kaas. Gelukkig had Jannie ons voorzien van verschillende soorten verpakte jam, dus dat moest dan maar tussen de boterham. Bij de LIDL vonden we een goed alternatief voor de warme maaltijd: zakjes met rijst in 3 verschillende smaken, die na toevoeging van 500cc water en 5 minuten koken een prima voedzame maaltijd vormden. Een appeltje toe en we konden weer vooruit.
Rond 17:46 uur kwamen we op de camping la Estanca aan. Zo te zien een dorre boel! Met even dorre dame die ons vertelde dat we overal konden staan. Er zaten alleen een paar mensen in de huisjes aan de andere kant van het toiletgebouw. Een plekje gezocht met een beetje schaduw, want in deze woestijn was dat wel nodig. Uiteindelijk bleken er nogal wat mieren te zitten, die gemeen beten en hele kleine mugjes die nog gemener waren! Lekker even wat rondgelopen langs het water en tot ’s avond laat in alleen een korte broek op een bankje bij de speeltuin gezeten en ons logboek bijgehouden. En dat hadden we beter niet konden doen! De volgende dag zaten we onder de muggenbulten of zo iets, terwijl Wim, die ogenschijnlijk ’s avonds nog geen last had nu onder de grote bulten zat en mogelijk een grote zandvlo mee in zijn slaapzak had genomen. En jeuken!!!
24-6 Dag 5 Alcañiz – Moratella 562km. 11.47 uur
In het begin mooi strakke wegen, maar uitzonderingen zijn er dus altijd. Een pad van wel 20 km. was meer een veredeld zandpad. Alweer met veel split! De CM wegen waren erg goed te berijden. Na ongeveer 1,5 uur rijden zijn we gestopt bij een verlaten stuwmeertje nog behorende bij het stroomgebied van de Ebro. Hier stond een bord met een tekst dat er over weg beesten konden kruipen die voor slipgevaar konden zorgen. Of zoiets. De juiste vertaling zal ik nog eens voorleggen aan mijn zus. Ook hier stikte het weer van de vis in dat meer. Verder ging het op de A-228 richting waar me de geur van het gebied opviel, maar niet valt te beschrijven. Hier zag ik ook een 5 tal gieren zweven en verderop een arend. Ook viel mij ter hoogte van Eros de Abajo de geweldige kleuren schakering op van de rotsen. Geel, rood, bruin, echt geweldig om te zien. Richting Tuèjar, Requena en Almansa. Via de CM-3215 (door Claire in de Zumo uitgemaakt voor de Centimeter 3215) zouden we bij Ontur om Helin heen rijden, maar hier had men gemeend de weg om de zoveel meter open te breken zodat we na een kilometer of wat weer terug moesten. Maar onze GPS systemen brachten ons toch weer op de uitgestippelde route. Helaas kwam Wim ergens op de deze route ten val doordat hij iets te plotseling moest stoppen omdat ik de bij een rotonde de weg naar de supermarkt niet zag. Het voorwiel gleed weg om de gladde betonnen ondergrond en vervolgens kon zijn rechterlaars ook de grip niet vinden. Schade viel gelukkig mee; alleen een afgebroken rechter knipperlicht voor, die met ducktape weer gerepareerd werd en de hele reis verder dienst heeft gedaan. En natuurlijk een gescheurd ego al schijnt Wim dat niet te hebben. Ook hier weer die hoge temperaturen. + 30C en dat de hele weg.
Om 18:53 kwamen we aan op Camping La Puerta bij Moratalla. Ergens hoog in bergen aan het eind van weg. Alleen maar een paar Spanjaarden die in deze boscamping een vroege vakantie vierden. De kinderen hadden net dat weekend vakantie gekregen en dat voor 3 maanden! Helaas werden we op deze camping ook weer dwars gezeten door de kleine prikkers en de bulten op onze benen waren niet meer te tellen. Ergens onderweg maar een tube prikweg gekocht en dat bracht enige verkoeling van de jeuk.
Dag 6 25-6 Moratalla – Fuengirola 503km 12.10 uur
Via de grote Autopista’s en N-wegen naar Granada. Waar we in een enorme verkeerschaos terecht kwamen en waar we uiteindelijk weer in omgekeerde rijrichting gingen als waar we naar toe wilden en via allerlei verkeersovertredingen weer het goede pad op kwamen. Wat een stad! Uiteindelijk vond Wim zijn GPS een route naar de Sierra Nevada, maar kon het toch niet laten even een uitglijder te maken in de hondenpoep. In een straatje zo groot als een postzegel, met een stijgingspercentage van zo’n 20%, moest de motor gekeerd worden en er op letten dat je niet weer in de hondenpoep stapte. Toch de weg gevonden naar de Sierra alhoewel onze beide Garmins het absoluut niet met elkaar eens waren. Wim’route liep langs de rechterkant van de berg, die van mij langs de linkerkant. Heel vreemd als je bedenkt dat we allebei dezelfde routes hebben geladen. Via leuke wegen en bochten vlotjes naar boven. Hier hebben we erg lang genoten van het enorme uitzicht op de hoogste top van Zuid Europa. De Garmins gaven 2560 meter als hoogte aan. Hier op de parkeerplaats troffen we een paar Duitsers aan die in diverse types Volkswagen op deze hoogte de afstellingen optimaal moesten zien te maken voor hun fabrikant. Na diverse foto’s genomen te hebben gingen we weer naar beneden. Mooie stuurwegen die helaas door het verkeer niet optimaal benut konden worden alhoewel een buschauffeur erg vriendelijk was om ons aan te geven wanneer we er langs konden. Richting Velez Malaga, door allerlei kleine dorpen met vele mooie bochten. En weer was mijn Zumo het niet eens met Wim zijn Garmin. Ik zou boven Malaga zijn langs gegaan en Wim ging er onderlangs. En dat leek leuk op papier, mooi langs de kustweg, waar het overigens zo hard waaide dat de golven hoog opspatten en een mistig zicht gaven over de weg. Toen kwam Malaga en weer een enorme verkeersdrukte. Wat wil je ook midden in de spits. Gelukkig kwam er via de A7 een eind aan dit gemodder en konden we kilometers maken richting Fuengirola. En hier liet de GPS ons weer in de steek, maar konden we via mijn eigen krakende geheugen via de afslag Los Boliches weer op het goede spoor komen en dat dankzij allerlei eenrichtingswegen richting het huis van mijn zus. Die stond ons al op te wachten en had voor de geteisterde fietsen een lekker plaatsje in de garage van het complex. Zo in de buurt van 20.12 uur stapten we eindelijk af. 3 nachten niet in een tentje en op een echt matras.
26-6 Dag 7 Rustdag
Beetje aangeklooid, beetje gezwommen, even naar de boulevard geweest en daarna lekker gebarbecued, voortreffelijk aangestoken op Argentijnse wijze door de vriend van mijn zus. Bloedworstjes, hele ribstukken met de entrecôte er nog aan en heerlijk worstjes, geserveerd met allerlei zelf gemaakte sausjes en een stukje brood en niet te vergeten de eigen bereide zoete aardappel frites. En overal gebruik maken van de eigen gekweekte kruiden. Heerlijk.
27-6 Dag 8 Fuengirola – Gibraltar- Fuengirola 317 km. 10.02 uur
Zouden we eerst via Coin naar Ronda, werd ons dit ernstig afgeraden door mijn zus. Allerlei opbrekingen zouden het er niet leuker op maken. Dus via de gewone weg bij Marbella omhoog naar Ronda. Wat een weg en wat een motorrijders. Het is ook niet verwonderlijk dat Spanje zoveel talenten heeft in de motorsport. Hier kun je leren sturen. En zonder dat iemand je haarbreed in de weg legt. Alleen jammer van die automobilisten die ook naar boven of naar beneden willen!?! Policia of Guardia Civil? Niet gezien! Zo rond 10:00 uur waren we in Ronda waar natuurlijk de brug moesten fotograferen en meer van die soort dingen. Hierna via weer fantastische wegen naar Gibraltar met een onderbreking vanwege de enorme ooievaarkolonie die daar alle masten van de elektriciteitsfirma in gebruik hadden en druk bezig waren hun jongen te leren vliegen. In Gibraltar aangekomen een enorme drukte bij de douane waardoor we besloten, maar niet naar binnen te gaan. Dus na de gebruikelijke foto’s weer proberen terug te komen op de A7. En dat was niet eenvoudig, zelfs niet, of beter, dankzij onze GPS. Elkaar zelfs even uit het oog verloren in de oude stad La Linea, maar gelukkig bracht de telefoon uitkomst en besloten we maar af te gaan op ons eigen gezonde verstand. Na eindelijk de A7 gevonden te hebben konden niet om de tol heen, €1,40 om op de A7 te mogen blijven. Via de A7 weer op Marbella aan om ons nog even te vergapen aan de dure auto’s en boten die daar liggen, maar waar mijn Zumo ons niet heen stuurde en ik me te laat realiseerde dat we er al voorbij waren. Omdat Wim helemaal niet van dat protserige is en ik het allemaal al eens gezien had zijn we dus maar strak door gereden om om 17:45 uur weer bij zus te zijn. Klein uitstapje maar!
28-8 Dag 9 Fuengirola – Aranjuez 538km. 9.34 uur
Om 08:00 uur uitgezwaaid door Django en Jose om via de kustweg Langs Benalmadena en Torremolinos langs Malaga te rijden omhoog richting Jaen. Oei! Alleen maar grote weg, maar schiet wel lekker op en voordat de zon op zijn hoogst is de meeste kilometers maken. Even afgestapt bij het Embalse de Iznajar. Een geweldig mooi meer met weer een enorme visstand die vanuit de hoogte goed te zien is in het heldere water. Vlak hierna gebeurde het bijna onvermijdelijke; op een leuk weggetje, de A.333, reed ik voorop met op 50 meter achter mij Wim. Ineens was daar die hond die met mij meeliep, maar toch weer terug ging naar de berm. Maar in mijn spiegel zag ik dat de hond weer terug de weg op kwam en richting Wim liep. Die kon niets anders doen dan gas geven in de hoop de hoop de hond voor te blijven, maar toch wist de hond de motor nog te raken; tegen het voorwiel en de zijkant van de Suzuki. Wim bleef wonder boven wonder gewoon rechtdoor rijden en de hond vloog in de berm. Door achteropkomend verkeer waren we niet in staat af te stappen en hopen dus maar dat de hond het nog goed maakt. Daarna bestond het uitzicht alleen maar uit laagstammige olijfbomen die in grote aantallen aanwezig waren en bij sommige olieperserijen zelfs zorgden voor een enorme olijfoliegeur- en rook. Alsof je achter een auto reed die op plantaardige olie reed. In Preigo de Cordoba moesten we door een bereidwillige Spanjaard weer even op de goede weg geholpen te worden richting Jaen, vanwege een wegafsluiting waarbij wij een dusdanige richting opreden waar het zo steil afliep dat de plaatselijke bevolking ons dit ten stelligste af rade. En dat begrepen zelfs wij!
Uiteindelijk kwamen we aan bij het doel van de dag; de molens van Don Quichot en Sancho Panza in Alcazar de San Juan en Campo de Criptana. Mooie foto’s natuurlijk, maar verder een kale vlakte in een zinderende 32 – 34 graden. Even later werd het even erg donker en leek het te gaan regenen, maar meer dan 10 druppels heb ik niet op het vizier gezien. Kan ook haast niet bij die temperatuur want voordat de druppels beneden zijn, zijn ze al verdampt. Om 17.46 uur kwamen we aan op Camping International Aranjuez. En weer die beestjes. Hele kleine vliegjes plaagden ons onophoudelijk terwijl wij niemand anders er last van zagen ondervinden. Wel lekker gezwommen in zwembad aldaar.
29-6 Dag 10 Aranjuez – Roncevalles 571km 10.07uur
We wilden deze plek zo snel mogelijk verlaten en ’s morgens om 7:45 uur waren we klaar om te vertrekken, maar een overijverige bewakingsambtenaar liet ons niet de poort uit gaan. Wij stonden keurig te wachten en waren eigenlijk van plan om op een onbewaakt moment gewoon over het voetpad te vertrekken, toen we gered werden door een binnenkomend dienstvoertuig en wij dus gewoon in de weg stonden. Toen dus de poort openging waren we snel vertrokken. Al na 20 minuten in de file bij Madrid en tot overmaat van ramp liet mijn Zumo ineens weer een rechte lijn zien naar het volgende waypoint en moest je zelf maar zien hoe dit op te lossen. Helaas zaten we toen al op de verkeerde afslag en moesten we ongeveer 20 minuten omrijden om weer op de route te komen. Daarna redelijk op weg naar een ander cultureel doel van onze trip; Het
Monumento Nacional de Santa Cruz del Valle de los Caídos (Het Heilige Kruis van de Vallei der Gevallenen). Hier liggen ook José Antonio Primo de Rivera, de oprichter van de fascistische partij en Francisco Franco begraven. Een dubbel vreemd idee voor de Spanjaarden. Een herinnering aan het fascistisch regime en een eerbetoon voor hen die vielen.
Toen we daar tegen 10:00 uur aankwamen bleek het dicht; alle maandagen gesloten. En ondanks aandringen bij een bewaker mochten we niet naar binnen. Erg jammer. Hierna op een klein stukje A-weg na, alleen maar op N-wegen gereden terwijl de temperatuur naar de waarde van 35C opliep. Zo tegen 16:00 uur werd het mij allemaal iets te veel en moest ik afstappen en drinken en eten om weer een beetje op krachten te komen. Daarna via de N.35 op Roncevalles aangereden, waar we naar Camping Espinal zochten. Er was echter een camping vlakbij het laatste tankstation en daar zijn we dus maar heen gegaan. De bediende bij de receptie was nauwelijks aan het verstand te brengen dat ik toch echt niet kon wachten tot de receptie de volgende dag openging en ze mijn paspoort weer terug wilde geven, wat ze wilde innemen, en we veel vroeger wilden vertrekken. Er moest iemand bijkomen die Engels sprak. Uiteindelijk kreeg ik stiekem mijn paspoort en mochten we gaan. Camping Urrobi was een mooie grascamping waar we ongestoord door muggen en ander gedierte in het gras konden liggen. Na op Internet nagezocht te hebben bleek dat dit uiteindelijk toch de bedoelde camping moet zijn geweest.
30-6 Dag 11 Roncevalles – Beauville 449 km. 11.52uur
Dit moest de tocht der tochten worden. En eigenlijk was dat ook zo. Via een leuke snelle aan rijroute zouden we de Col d’Aubisque, de Col du Tourmalet en de Col d’Aspin aan doen. In het voorbijgaan ook nog even de Col de Marie Blanque gedaan. Voor de goede orde: alle Cols vanaf de verkeerde kant benaderd. Dus niet vanaf de kant waar de Tour de France deze bergen heeft beklommen. En toen dus de Aubisque(1700m). Slechte wegen er naar toe. Weer veel gravillons, wel goed aangegeven door de Fransen overigens en ook wanneer het weer over is. Slechte stuurwegen dus. Tussen en Espinal en de Aubisque in hielden we keurig de route aan die we vooraf gesteld hadden. Ik tenminste want Wim had weer een andere route in zijn GPS. En zo kwamen we over een geitenpaadje langs diepe afgronden en prachtige dalen over een kilometer of twintig. Ergens halverwege stond een eenzame camper en kwam ons een vrouw in een oude auto ons tegemoet. Zal wel kaas moeten halen want dat scheen daar ergens boven op die berg te koop te zijn. Alleen de foto’s laten zien wat ik hier niet kan vertellen. Pokkenweg, maar prachtig! Iets voor een All road machine maar niet voor twee zwaar bepakte toerfietsen. En weer heeeeeel veel gravillons. Die toen wij voorbij waren keurig werden opgeveegd door een tegemoet komende veegmachine! Hierna dus de Tourmalet(2215m). Hier kwamen we achter een stel slecht stijgende auto’s te zitten zonder een manier te vinden hier voorbij te gaan. Misschien een geluk bij een ongeluk want vlak voor we boven waren begon het te hozen! Heel snel konden we bij het plaatselijke winkeltje schuilen en nat zijn we dus niet geworden. Het begon steeds harder te regenen, te hagelen en te onweren en dan ben je wel heel dichtbij die klappen van de donder. Grote modderstromen kwamen met van alles en nog wat naar beneden en daar zouden we bij de afdaling goed rekening mee moeten houden. Nog even een erg duur bakje koffie gedronken(€3,50) en toen na de foto’s naar beneden, naar de Col d’Aspin(1400m).Er moet gezegd dat de wegen aan de goede kant van een veel betere kwaliteit waren dan de wegen aan de andere kant. Duidelijk verschil van prioriteit dus! Ook aan de onderkant van de Tourmalet kwam ons een veegmachine tegemoet. Hoe hatelijk! Omdat ik toch wel nog meer erg donkere wolken zich zag samenpakken ging het redelijk snel van de Aspin af. Met snelheden van tegen de 100km.uur gingen we naar beneden. Hier was het dus ook nog gewoon droog gebleven, dus dat kon ook wel. We lieten toen al snel via brede wegen de Pyreneeën achter ons en reden het betrekkelijk vlakke land van de Aquitane in. Achter ons werd het steeds zwarter boven de Pyreneeën. Mazzel dus! Bij tankbeurt kwam ik zowaar aan de praat met dame achter de kassa die vertelde dat het overdag 37C was geweest en het nu 34C was! Dat had ik al gedacht! Met een lekker gangetje richting Camping Les Deux Lacs in Beauville terwijl onderweg nog even een Politieman gefrustreerd, maar met een glimlach zijn op ons gerichte lasergun liet zakken. Tijdens het laatste stuk in het stadje Auch kreeg Wim plotseling last van zijn koppeling. Helemaal geen druk meer in het hydraulische systeem en met veel pijn en moeite is de camping behaald die weer niet eens op de gewenste coördinaten stond maar een heel eind verder in het dorp. Tot overmaat van ramp moesten we ook nog helemaal naar beneden. Zonder koppeling en dus maar zonder motor en alleen op de remmen! Op de plek aangekomen bleek er bijna geen remolie meer in te zitten. Eigenlijk wel goed nieuws want dat is gewoon te koop! Maar omdat we nogal laat aankwamen moest dat wachten tot morgen. Ook op deze camping een Nederlandse eigenaar en dus weer veel Nederlanders. Nadat we de tent hadden opgezet en het eten ophadden begon het zowaar een beetje te regen en hebben we ons heil gezocht in het nabij gelegen toiletgebouw om wat te zitten en te praten over morgen.
Dag 12 1-7 Beauville – Romily sur Seine 659km 11.00 uur
Voor ons doen uitgeslapen omdat we toch niet eerder bij de garage terecht konden dan negen uur. Na het opruimen van de tent en het oppakken van de motor ben ik in het dorp eerst remolie gaan halen. De monteur kwam gelijk met een liter aan, maar dat was iets te veel van het goede. Flesje schoongemaakt en met ongeveer 250 cc gevuld. Kosten: €0,95. Terug op de camping de hydraulische leiding helemaal door gepompt met nieuwe vloeistof en afgevuld en we konden weer op pad. Geen externe lekkage kunnen constateren. Van deze rit is weinig te vertellen. Een heel stuk was gepland via de N21 naar Limoges maar door een wegomlegging en een herberekeningsopdracht aan mijn Zumo zijn we een heel stuk via de snelste route gegaan en kwamen we erg veel op snelweg A20 uit. Gewoon vervelend rijden. Pas bij een tankbeurt kwam ik erachter en zijn we gauw weer naar de route gereden. Wel door eindeloze graanvelden gereden. Bij Vierzon eindelijk de A20 af en via een mooie route richting Romily sur Seine. Onderweg nog wel een keer DOT4 bijgevuld. Ergens zal het dus wel lekken! In de buurt van de camping aangekomen bleek dat het kaartmateriaal niet helemaal lekker was. De camping bleek in de GPS–en midden in het water te liggen. Raar, zo’n fout had ik nog niet eerder geconstateerd. We werden snel geholpen en konden een plaatsje opzoeken. Weer in de buurt van water en de muggenkans was ook weer erg groot! Over het algemeen toch weinig last gehad. Maar ja, tussen zoveel bulten valt een meer of minder ook niet op!
Dag 13 3-07 Romily sur Seine – Apeldoorn 603km. 12.45 uur
De laatste dag zijn we rond 07.00 uur vertrokken en voerde ons via de A.34 en de D-989 door de prachtige streken van de Champagne-Ardenne. Langs eindeloze druivenranken en vreemdsoortige voertuigen baanden we ons een weg door dit mooie landschap rondom Reims, waarbij we zelf de befaamde Moët et Chandon schuren passeerden, om vervolgens zo België in te rijden. Langs de Maas, door Namen, druk natuurlijk, langs Tilburg, en toen dwars door ’s Hertogenbosch heen. Hadden we ons dit maar beter uitgedacht! Een ramp; in de kokende hitte tijdens de spits door zo’n stad. Maar ja de GPS gaf het aan en op een of andere manier houdt je dan ook zelf op met denken. En zit je er eenmaal in moet je gewoon door. Verder nog even via een leuke route over de Veluwe naar huis! Om 19:45 uur bij Jannie voor de deur. Halleluja! Hier nog even nagepraat en lekker een warme maaltijd genuttigd en mijn eigen huis opgezocht.
Cijfers Apeldoorn – Gibraltar – Apeldoorn
In 13 dagen – 1 rustdag hebben we 6220 km afgelegd, hebben we een bewogen gemiddelde van 63.2 km/u gehaald tegen een totaal gemiddelde van 45,6 km. Zijn we in totaal 130 uur onderweg geweest waarvan 98 uur op de motor. Alles relatief natuurlijk want dat hangt af wanneer je je GPS uit en aanzet. Ik heb voor en achter ongeveer 1,5 mm rubber verbruikt en ik heb 346,38 ltr benzine (98) verbruikt die €428,70 kosten en wat gemiddeld neerkomt op €1,24 per/l. (kom daar in Nederland eens om) Het gemiddelde verbruik van mijn Honda Sevenfifty komt hierbij uit op 1:18,18. Voorwaar geen slecht gemiddelde! De Honda verbruikte 0,5 ltr. olie. Ik heb de machine dan ook gezoend toen ze mij zo zonder een verkeerde slag weer thuis had gebracht. Aan overnachtingen en levensonderhoud heb ik €130,00 uitgegeven. Voorwaar een koopje dus.
Samenvattend
Een prachtige tocht, vol met afwisseling in wegen, landschappen, culturen en talen. Het weer zonder mankeren warm tot zeer warm, met een beetje regen. Een motorvriend door dik en dun, die zonder morren de route weer overnam als ik/Zumo hem weer eens volledig kwijt was, die van alles op lichtgewicht kampeergebied met mij deelde. Vriend, ik dank je hartelijk voor dit avontuur die een aantal wensen van mij heeft vervuld.
Toch zal ik, nu ik terug kijk en mijn nog zere bibs en polsen wrijf, niet zo snel weer besluiten een dusdanige tocht aan te gaan. Ietsje minder mag ook, met iets meer gelegenheid voor activiteiten naast het motorrijden.
Mijn grote dank gaat uit naar mijn vrouw Tineke, die dit toch allemaal maar goed vond, Wim's vrouw Jannie, die dit ook toeliet, mijn zus José en haar vriend Django die zo onbaatzuchtig waren ons in hun huis onderdak te bieden en ons te voorzien van eten en drinken en schone was. Ook dank ik een ieder die tijdens de voorbereidingen van dit avontuur zich de enthousiaste praatjes van mij heeft laten welgevallen.
Ook Wim wil graag een paar mensen bedanken: Natuurlijk zijn vrouw Jannie, die ondanks dat ze het allemaal best wel erg spannend vond, er toch helemaal achter stond, zijn Vader en stiefmoeder om het allemaal wel veilig te doen, en mijn vrouw Tineke, die zo lief was Jack met hem mee te laten gaan. Ook Wim wil langs deze weg zijn dank uitspreken aan zijn vrouw Jannie, mijn vrouw Tineke en zijn vader en stiefmoeder die zo intens hebben meegeleefd.
Er zijn nog vele wensen op motorgebied die nog vervuld kunnen worden en om maar weer met mijn vrouw te spreken: “Zo lang je het nog kan doen, moet je het gewoon doen”. We zullen zien wat volgend jaar ons brengt.
Jack Berendsen
