Meerdaagse VX800 tour, 10 t/m 14 september 2011, Pfalzerwald

De VX800 tourcommissie besloot dit jaar met de jaarlijkse meerdaagse de Pfalz te gaan bezoeken.

Een voor de meeste Nederlandse motorrijders een vrij onbekend gebied, tussen Rijn en Frankrijk. Een absoluut mooi gebied met een gunstig klimaat, mooie oude wijnstadjes, schitterende vakwerkhuizen en mooie motorwegen.

Omdat dit gebied ook voor ons Vx’ers, behoorlijk onbekend was, besloten we de organisatie over te laten aan VrijUit in samenwerking met MRO motorreizen. Geen slechte keuze overigens. Goed hotel (Ramada) in Neustadt an der Weinstrasse en mooie routes.

Omdat de afstand naar dit gebied toch zo’n 500 km. is besloten we op de heenreis een tussenstop in Slenaken te nemen in het Best Western hotel aldaar.

Wim had een leuke snelle binnendoortocht bedacht en om 16:40 uur ontmoetten we Erik met de motor op de aanhanger op de afgesproken plek in Brunssum om een hapje te eten.

Het gezelschap was hiermede ook compleet. Helaas was het ons niet gelukt nog een aantal reislustigen voor deze trip enthousiast te maken zodat we maar met 3 motoren en 4 mensen deze trip zouden maken. Wim en Janny, Erik en ik.

Geen probleem natuurlijk, maar de tourcommissie hoopt toch volgend jaar weer een paar meer mensen te mogen begroeten.

Na de fantastische maaltijd in ’t Smulhuis was het nog een paar kilometer naar het Best Westernhotel in Slenaken. En dat is een hotel met een uitstraling zoals wij die nog niet eerder tijdens een van onze meerdaagse reizen hadden mogen bezoeken. Maar erg vriendelijk voor ons motorrijders; we mochten onze motoren keurig uit het zicht achter het hotel plaatsen. Een bekend gebied voor motor stelende criminelen!

Na ons te hebben opgefrist hebben we op het terras nog tot een uur of tien naar het onweer boven het noorden van Limburg zitten kijken. Prachtige lichtbeelden, maar geen drup bij ons in de buurt. Tevens de route van de volgende dag doorgesproken. In Wittlich zouden we rond 13:00 uur bij de Mac elkaar proberen te ontmoeten en te lunchen.

Die zondag begon overtuigend zonnig, maar al snel na het ontbijt veranderde dat. Tijdens de tankstop in Vaals, na een verdomd leuk weggetje tussen Epen en Vaals, veranderde de lucht wel heel snel in donker grijs en begon het langzaam te regenen. De regenbroek moest aan! Een aantal tegemoet komende cabrio’s van verschillende merken konden daar blijkbaar niet zo snel op reageren. Bij enkelen stond het dak nog lekker open en een passagier had daar wat op gevonden; een paraplu! Ja, werkelijk, een paraplu in een cabrio. Ha, ik zie Janny al met de paraplu achter op de Harley!

Over vlotte en mooie binnenwegen door de Eifel langs Monchau, Schleiden en Daun reden we richting de Moezel. Echter het weer was zo slecht geworden dat daar niet echt van is genoten. We werden steeds natter en het tempo lag erg laag door de slechte weg- en weersomstandigheden. Glad, gladder, glads. Natuurlijk ook rekening houdend met de niet regenbanden onder de Harley van Wim en Janny.

Uiteindelijk maar een uurtje later dan gepland kwamen we via Manderscheid in Wittlich aan. Hier stond Erik al op ons te wachten. Lekker droog in zijn autotootje, maar inmiddels voor eeuwig anti McDonalds door de schreeuwende kinderen op zondag met pappie en mammie. Hier de hele Mac lekker natgespetterd en ons tegoed gedaan aan warme chocolademelk en hamburgers. Het water uit onze natte kleding liep nog net niet van de trap! Helaas moet je dus op zondagmiddag altijd rekening houden met de kinderpartijtjes en nodigt dat niet bepaald uit tot een erg lang verblijf alhoewel dat gezien het weer alle reden toe was.

Na de handschoenen te hebben uitgeknepen besloten we maar via de snelste weg naar Neustadt te rijden en daarmee moesten we de fantastische wegen in het Moezelgebied helaas aan ons voorbij laten gaan. Maar misschien doen we dat later nog eens!

De A1 volgend kwamen we via de A67 al snel in de omgeving van Kaiserslautern.

En alsof er een streep was getrokken! Ineens was het droog! In de spiegels nog wel erg zwarte luchten en later hoorden we dat het in het midden van Duitsland erg slecht weer was geweest. Hadden we dus ergens nog een beetje geluk! Het laatste stuk naar Neustadt an der Weinstrasse was om door een motorringetje te halen. Heerlijke lange bochten met mooi asfalt. Een leuke droge afsluiting van een natte dag, alhoewel mijn GPS nog wel een vreemd signaal afgaf; verkeerde USB poort! Het zal wel! Hij deed het toch! Hoe anders zou dit de volgende dag zijn!

Ingecheckt in alweer zo’n “chique” hotel, (Peter zou trots op ons zijn!) konden de motoren, weliswaar tegen betaling, in de ondergrondse garage. Motor van Erik afgeladen, aanhanger opgevouwen en lekker warm douchen, de kachel aan om de kleren te drogen, (het was inmiddels een dikke 25 graden!) en daarna eten! Buiten spoelde het inmiddels weer, maar wij zaten nu lekker binnen. Na de voortreffelijke maaltijd een beetje het stadje verkend. Natuurlijk eerst de verkeerde kant op gelopen, maar dat zouden we de volgende avonden nog wel herstellen. We waren te moe om nog erg ver aan de wandel te gaan.

Neustadt an der Weinstrasse is een plaats gelegen aan de ingang van het beboste gedeelte van het dal dat de Speyerbach in het Haargebirgte heeft gevormd. Het hotel is gelegen vlakbij de oude stadskern met zijn smalle straatjes en schilderachtige hoekjes. Echt een leuke plaats om doorheen te lopen. Helaas waren de winkels natuurlijk gesloten als wij in de gelegenheid waren om aan de wandel te gaan, maar aan de andere kant was dit ook niet zo erg. Van shoppen houdende dames kunnen hier te kust en te keur.

De derde dag was warm en zweterig. Al het vocht moest uit de lucht en uit de kleren. En dat ging prima. De zon liet ons geen moment in de steek en ergens heb ik zelfs een temperatuur van 32 gr. voorbij zien komen.

Helaas bleek door al het vocht ergens kortsluiting te zijn ontstaan in de motorhouder van mijn GPS. Deze kreeg hierdoor geen stroom en moest hij zijn werk vanaf de accu doen. Hierdoor was ik niet in staat om een van de ritten voorop te rijden en moest Erik hier het leeuwendeel voor zijn rekening nemen.

Vanuit het hotel ging het zuidwaarts het Pfalzerwald in langs de hoogste berg; de Kalmit. We rijden door nauwe straatjes met prachtige vakwerkhuizen en patriciershuizen uit de 14^e tot 17^e eeuw. Overal liggen hier de wijngaarden en even zovele Wijnhuizen. Er werd al wel geoogst, maar volgens mij was het nog niet volledig op gang. Voor das Neues Wein werd al wel veel reclame gemaakt.

Langs St. Martin, Edenkoben, Heilsbruck met zijn voormalig klooster, Ramsberg en Annweiler rijden we op de Trifels aan. De Trifels zijn 3 burchten op een heuvelketen, eertijds een belangrijke keizerlijke vesting. Het woordje Trifels zou je ook kunnen vertalen in tri (3) en fels (steen).

<!--[if !vml]--><!--[endif]--> <!--[if !vml]--><!--[endif]-->Bij een van deze burchten zou volgens het roadbook een leuke koffiestop zijn te maken.

Ze vergaten er bij te vermelden dat als je de burcht wilde zien, je er nog een wandelingetje van een uurtje voor over moest hebben. Nou zijn wij al geen wandelaars in ons motorpak, maar bij een temperatuur van 25+ was dit geen optie. Wellicht dat ze daar boven wel beter koffie hadden gehad want hier beneden was het net lauwe p..!

<!--[if !vml]--><!--[endif]-->Hier was het ook dat een wat oudere dame de wens naar mij uitsprak voor haar 85^e jaar nog eens achter op zo’n motor te mogen zitten. “Das werden wir gleich machen!’, was mijn antwoord. “Aber nein, Ich habe doch keinen Helm! “ Das regeln wir doch”. Maar nee, nu even niet! Ze vertelde en passant nog even dat ze 50 jaar geleden met haar man op een 125 cc. had rond gereden. Het merk wist ze niet meer! En dat was toen al wat hoor! Gauw ging ze naar haar reisgezelschap terug die wat lacherig de conversatie hadden aangehoord!

Hierna gaan we westelijk; mooie slingerweggetjes, lekkere bochten en vergezichten rijden we langs plaatsjes als Hemmerbergershof, Leimen, Eppenbrunn en Fischbach, allemaal tegen de grens met Frankrijk. En dat de Vogezen mooie wegen kent, heeft u in een eerder verslag al wel kunnen lezen, maar ook in dit noordelijkste stukje weten ze wat een motorhart kloppend houdt. De terugweg gaat via Rumbach en Erlenbach, waar we een mogelijkheid om de burcht Berwarstein te bezoeken, liggend op onneembaar lijkende rode rotsen, aan ons voorbij laten gaan. Cultuurbarbaren dat we zijn!

Bij Siebeldingen volgen we dan de Oude Deutsche Weinstrasse. Nog meer wijnhuizen liggen hier in een lint achter elkaar en we vervolgen onze weg weer richting hotel.

Lekker douchen, lekker eten en dan nog even een wandeling door de stad.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

De vierde dag bracht ons, met wat bewolkt weer, waar af en toe een klein buitje uit viel, in noordwestelijke richting naar Bad Dürkheim, over wegen die er speciaal voor ons zouden zijn neergelegd. Tenminste dat zei het roadbook. Maar laten ze nu precies die wegen hebben afgesloten! Via Frankenstein komen we dan uiteindelijk op Bad Dürkheim aan waar we het enorme wijnvat ontwaren hetgeen 1,7 miljoen liter wijn zou kunnen bevatten, maar nu is ingericht als café. Nou ja, Erik had het niet gezien. Die had het veel te druk met de GPS om daar op te letten. Maar niemand zag ook de blote man die zich tussen de kermiswagens stond te douchen. Maar goed, geen van beide de moeite waard om voor te stoppen.

<!--[if !vml]--><!--[endif]-->Via smalle wegen met mooie vergezichten, waarvan de meesten helaas door de nevel en bewolking niet optimaal tot hun recht kwamen, hebben we zicht op het Rijndal. In Otterberg komen we precies om 11 uur aan op het plein bij de liggende Menhir. Hier had men er nog niet op gerekend dat een stel motorzotten uit Nederland gewoon op het terras gingen zitten. Men nam niet eens de moeite om te komen kijken ondanks dat de Harley toch van verre is te horen. Goed, ook hier was de koffie niet om over naar huis te schrijven en al ras vertrokken we weer. Via nooit gehoorde plaatsjes als Altenglan en Mühlbach passeren we Breitenbach op de Hunsrück en gaan we op het motortrefpunt in de Pfalz aan; Johanniskreuz.

Mocht u zin hebben om zich eens te laten afzetten, ga dan vooral op bezoek bij Johanniskreuz.

Verwelkomt door irritant blaffende honden in de kennel bij het hotel reden we de parkeerplaats op van dit fameuze motortrefpunt, waar wij op een terras met wel heel veel tafels plaatsnamen op de nog natte stoelen en werden aangesproken door een morsige dame in wat ooit een bloemetjesjurk moet zijn geweest. Wij bestelden 4 koppen koffie. Een met cafeïne en 3 zonder. Even later verscheen er een al even morsige man uit de struiken die werden gesnoeid. Of we al geholpen werden? Ja sicher! Vervolgens kwam dezelfde man terug <!--[if !vml]--><!--[endif]-->met een enorm blad met 4 bekers koffie, 2 glazen water en 4 enorme stukken taart. Even dachten we nog aan een leuke geste, maar niets bleek minder waar. Erik hielp ons uit de brand. Die had hier al eens geslapen en wilde ons ook eens kennis laten maken met de praktijken van deze “Horecaman”. Pure afzetters praktijken. Als we ook maar met een vinger het gebak hadden aangeraakt had ons dat €4,00 per stuk gekost. Het kraanwater zou ook nog eens €1,00 per glas hebben gekost en dat terwijl we om dit alles niet hadden gevraagd! De beker koffie aan de linkerkant van het blad was met cafeïne! Natuurlijk! Nou, neem van mij aan dat in al die bekers koffie met cafeïne zat. Erik waarschuwde ons al voor de rekening van de koffie. En ja hoor, €3,50 per beker joegel! Trouwens, toiletgebruik zonder consumptie kostte ook maar liefst €1,00. Dus dat moet je er dan maar van aftrekken!

Het gebak, waar zich inmiddels tientallen wespen aan tegoed hadden gedaan, ging weer terug naar de keuken.

Dat er honderden motorrijders zijn die zich deze ongein ieder weekend laten aanrekenen is mij geheel onduidelijk.

Zoals ik al eerder memoreerde zouden er hier wegen speciaal voor de motorrijder zijn aangelegd.(volgens het roadbook)

Nou, ik kan u zeggen dat wij ze niet zijn tegengekomen. En dat men in het weekend diverse wegen voor motorrijders afsluit is al helemaal niet te begrijpen. Als je hier een keer hebt gereden kom je in dit gedeelte nooit meer terug! Een aaneenschakeling van borden met “Strassenschade” afgewisseld met borden met waarschuwingen voor bulten in de weg. Hier tussendoor allerlei verschillende manieren om een weg te verpesten. Pleisters zo ver het oog reikt en van een kwaliteit waar zelfs de gemeente Apeldoorn zich voor zou schamen! De ene glad als spek en de andere er gewoon hoog opgeplakt. De veringen van onze motoren werden tot uiterste inspanning gedreven, om van onze achterwerken maar niet te spreken. Janny kwam soms centimeters van de buddy!

Het moet worden gezegd dat er ook goede stukken tussen zaten. Soms zelfs wel een paar honderd meter lang, maar vaak mocht je daar dan niet sneller dan 70 km/u of 50 km/u.

Speciaal voor ons motorrijders aangelegd! Ja, Ja. Door motorhatende gemeentes zeker! Wellicht dat MRO reizen deze route maar zelf weer eens moest narijden.

Maar aan alle klaagzang maar een eind! Erik had gelukkig voor ons het laatste stuk wat aangepast en dit was weer van een ongekende goede kwaliteit. Een heerlijk laatste stukje bracht ons weer terug naar ons hotel.

Lekker douchen, lekker eten en maar even geen wandelingetje door het stadje.

En dan is het al weer tijd om naar huis te gaan. Lekker ontbijten, afrekenen, Erik’s motor weer opgeladen en weg konden we. Erik via de Autobahn rechtstreeks naar Leiden en wij via de binnenwegen langs de Weinstrasse weer richting Bad Dürkheim, maar nu via de rechterkant benaderd. Het weer zat in ieder geval wel mee, alhoewel het best fris was. De trui moest er zelf bij aan! Langs mooie klimmetjes en vele bochten rijden we via de Hunsrück richting de Moezel. Helaas ging het laatste stuk in de Moezel verloren door een wegafzetting. Toch maar even gekeken of wij motorrijders er wel langs konden, maar nee. Een groot hek versperde ons de doorgang naar de laatste mooie weggetjes. We zouden namelijk, om tijd en achterwerken te sparen, vanaf Koblenz de grote weg pakken. Dit werd dus nu noodgedwongen een paar kilometer eerder een feit. Jammer, maar helaas. Deze omgeving heeft nog zoveel onontdekte wegen dat we hier graag terugkomen. Onderweg dachten we nog even een motorvriendelijk etablissement te hebben ontdekt, maar dat viel gezien de gehanteerde prijzen een beetje tegen.

Na 300 km snelweg reden we tegen zes uur Apeldoorn weer in. Een afwisselende meerdaagse was weer tot een eind gekomen.

Met dank aan Wim, Janny en Erik voor het gezelschap en de gezelligheid en aan VrijUit en MROreizen.

Met dank aan het MRO-roadbook, waar ik veel info van heb gebruikt.