22 juni 2014
Naar Tsjechië.
's morgens weg om 07:00 uur. Wim is wat later, want
moest twee keer terug omdat hij eerst zijn hesje en later zijn telefoon moest
ophalen. Maar het zonnetje scheen dus het
maakt
allemaal niets uit. We gaan lekker een paar dagen sturen in Tsjechië.
Nadeel is dat je een relatief grote afstand moet
overbruggen voordat het leuk wordt.
650 km snelweg is redelijk slaapverwekkend, dus
hadden we besloten om een stukje door de Harz binnendoor te rijden. Dat was
maar goed ook want die snelweg er naar toe was van dezelfde kwaliteit als de
eerste kilometers in Duitsland over de A.35 . Bonke, bonke, bonke, bonke. En
dat stuitert zo lekker door op de motor. Maar eerst nog even plassen. Eerst
€0,70 opzoeken natuurlijk. Nog een bakje koffie met een eierkoek en dan de Harz
in. Dachten we; afslag dicht. Shit, dan maar een afslag verder. Nog even bonke,
bonke en toen werd het pas leuk. Lekkere bochtjes, mooi asfalt en dan een
Mercedes rijder die niet wilde meewerken. Ook nog even lekker goedkoop tanken.
€1,589 in een klein plaatsje en helaas
dan al snel weer de snelweg op. Nog 250km. Even een pauze nemen om een
hapje te eten en dan het laatste stuk.
Ik heb behoorlijk last van een “na de middag dip” en
heb moeite om waker te blijven. Zelfs bij 130 km/uur. Ik praat maar wat met Wim
via de Intercom, alhoewel ik hem door de snelheid bijna niet kan verstaan. Maar
uiteindelijk arriveren we zo rond half vier bij de Fliegerhorst in Dresden. Fliegerhorst
dus. Ja, Fliegen als van vliegtuigen. Om het kwartier een startende Boeiing
oid. Maar gelukkig houden ze om negen uur op. Ook de trams die om het kwartier
voor de deur stoppen blijken niet van invloed.
Na de schnitzel van wel dertig centimeter kunnen we
geen pap meer zeggen. Heerlijk.
We gaan nog even wandelen om die calorieën weg te
werken en komen op de meest verrassende plekjes. Zo maar een leuk parkje en een
tentoonstellingscentrum met kunst. Wij zijn natuurlijk geen kunstliefhebbers en
lieten dat links liggen.
’s Avonds nog even dit verhaaltje opschrijven en dan slapie
doen.
Maandag
Na een goeie nacht zonder opstijgende vliegtuigen en
rijdende trams, gaan we om acht uur aan het ontbijt.
Gewoon een prima Duits ontbijt met alles er op en
eraan.
Toch onverwacht veel gasten in de eetzaal. Niet
vernomen ’s avonds. Het voordeel van een normaal hotel waar iedereen zich aan
de normen en waardes houdt.
Tijd om af te rekenen en op te stappen.
Over mooie wegen in een afwisselend landschap rijden
we in twee uurtjes naar Terezin; het vroegere Therezienstadt. Op het parkeerterrein,
waar we de motoren hadden geplaatst, werden we door de plaatselijke
parkeerwachteres aangesproken. Ze had natuurlijk gezien dat wij langs de
slagboom waren gereden en dus eigenlijk niet van plan waren te betalen.
Hollanders toch? We mochten op één plek blijven staan en hoefden dan ook maar voor één te betalen. €2,80(70kr) En ze
wilde ook mijn helm nog wel even bewaren. Geweldig. Wat een behulpzaamheid.
Lopend langs de duizenden graven besef je wat zich
hier heeft afgespeeld.
De weerzin en waanzin ten top. Vlak voor de bevrijding nog even duizenden
mensen omgebracht.
Eenmaal binnen lopen we de eerste beste gang in op
het terrein waar zich kleine kamertjes bevinden. Isoleercellen? Ook is hier een
tentoonstelling ingericht en krijg je een idee wat dit voor kamp was.
Een Concentratiekamp. Oorspronkelijk gebouwd als
vesting in 1780, maar als zodanig nooit gebruikt. Wel waren er destijds 5600
soldaten gelegerd. In de eerste
Wereldoorlog werd de Kleine Vesting gebruikt als krijgsgevangenenkamp, waar
zelfs de moordenaar van Frans Ferdinand tot 1916 werd opgesloten. In de tweede
wereldoorlog gebruikten de Nazi’s Theresienstadt zelf, zijnde de grote Vesting,
als concentratiekamp en doorgangskamp voor gedeporteerde Joden, terwijl het
Kleine Fort als gevangenis door de Gestapo in gebruik werd genomen.
En wie komen we daar tegen. Henk, de vader van een
vriend van Ronald, en zijn vrouw. Henk is ook de organisator van de motards van
de Ronde van Gelderland.
Als of deze plaats nog niet genoeg ellende had
voortgebracht, waren we ook nog getuige van een ongeval van een bouwvakker die
van een stelling viel. De trauma helikopter kwam zelfs ter plaatse.
Na een dikke twee uur zijn we de ellende maar
ontvlucht en weer gaan rijden. Het was inmiddels lekker warm geworden en op de
motor koelden we tenminste weer wat af.
Slechte
wegen, goeie wegen, ze wisselden elkaar af. Slechte wegen waren ook echt
slechte wegen. Grote gaten, overlangse ribbels. Voorzichtig aan dus maar. Als
dit maar geen voorteken is
Zo rond kwart over vijf reden we de parkeerplaats op
van hotel Golden. Een wat nors ogende receptioniste begroete ons. We konden
gelijk betalen en werden in de apart staande villa geplaatst. Geweldig. De
motoren mochten zelfs in de hal onder trap.
Na een lekkere douche iedereen thuis op de hoogte
gebracht van onze aankomst, en dan op zoek naar een eettent. Op advies van
Lieuwe moesten we eens kijken naar Pension 7, of naar een pizzatent. Het werd
Pension 7. Lekkere rundergoulash met semmelknodeln. De goulash smaakte prima,
maar was niet wat wij er van verwachtten. Beetje dun en alleen met vlees,
zonder toevoegingen. Nu kon dat ook niet voor die 5 euro hadden we al bedacht.
Wisten wij veel dat je ook nog voor een schamele 35 kronen allerlei
toevoegingen had kunnen bijbestellen. Maar we hadden het buikje weer vol en
Nederland had net met 2-0 van Chili gewonnen. Nog een kleine wandeling terug
naar de Villa en dan maar eens kijken hoe we de avond verder doorbrengen.
Dinsdag
Na een prima nacht, in het hotel bij Frans, de klusjesman,
een goed ontbijt gehad. De kelnerin had zich in de vinger gesneden en we
moesten het maar met hem doen. Helaas geen echte koffie, maar Nescafé. Verder
was alles, tot op knakworst en roerei toe, aanwezig.
De route van vandaag gaat naar het Rotspark . Helaas
waren de wegen er naar toe niet van de beste soort, om in het begin maar te
zwijgen van de talloze wegwerkzaamheden met verkeerslichten. Natuurlijk hadden
we die bijna allemaal tegen zodat we vier en halve kilometer hadden gereden en
al meer dan een half uur onderweg waren. Hier had Lieuwe al voor gewaarschuwd.
Ze zijn hier al jaren met dezelfde wegkant bezig.
Dan waren er natuurlijk ook nog de zo noodzakelijke
afgesloten stukken wegen zodat je je weg maar weer moest vinden, maar dat lukte
zonder veel problemen, behalve toen we in Trutnov, waar de heen en terugweg
zich kruisten, in plaats van rechts, links gingen en zo tegen de richting in
reden. En daar kan het GPS niet tegen. Maar ook hier hebben we met ons gezond
verstand weer een oplossing voor gevonden. Eenmaal bij het Rotspark aangekomen
kregen we een echte motorparkeerplaats toegewezen. Dat zie je helaas nog te
weinig.
Eenmaal in het Rotspark word je omgeven door meters
hoge rotsen die zo uit de hemel lijken te zijn gevallen. Geen berg in de
omgeving, maar wel zo maar een hoop stenen. Drie uur hebben we daar rondgelopen
en geklommen. Niet misselijk voor een stel motorrijders in vol ornaat.Ik was na
afloop dan ook behoorlijk nat van het zweet. De trui kon zo in de was.
Toen we van de parkeerplaats wegreden, waar overigens
een identieke CBF1000 in dezelfde kleur van een Zweedse motorrijder stond, werd
ons gevraagd nog wel even te betalen. Viel dat even tegen! Ach, dubbeltjes
werk. Omgerekend nog geen een euro vijftig.
Maar wat minder was; de rechterbout van mijn
bagagerek was er door de slechte wegen uit gehobbeld. Niet onmiddellijk
ernstig, maar er moest wel een nieuwe bout in.
Gelukkig vonden we onderweg een vriendelijke
Yamahadealer die er snel een nieuwe bout en opvulbus in wist te draaien. En
gratis dus. Wat een gedienstigheid!
De terugweg was een grote tegenstelling met de
heenweg; mooie wegen, lekkere bochten, beetje snelheid maken. Was ook wel
nodig, want het werd al met al wel al lekker laat. Tegen zeven uur kwamen we in
de Villa. Lekker douchen, trui uitwassen en in het stookhok hangen te drogen.
Daarna lekker gegeten in de plaatselijke Pizzeria. Heerlijke pizza voor vijf
euro. Nog even een wandeling om een eventuele alternatief voor morgen, als er
slecht weer wordt voorspeld te zoeken. Glasblazerij plus museum.
We wachten af.
Woensdag
De verwachting voor het weer was dat het 's morgens
tot een uur of 11 wel droog zou blijven, dus waagden ons na een vorstelijk
ontbijt met heerlijke gebaken eieren, richting het Frydlant kasteel. Lag
eigenlijk maar een kilometer of dertig van Harrachov dus moesten we wel kunnen
halen. Dat ging ook wel, ware het niet dat er weer eens een complete weg was
afgesloten en wij dus via een andere route bij Frydlant moesten zien te komen.
Nu zijn wij daar aardig bedreven in, dus wij een eigen omleiding gemaakt. Nee,
niet de door weg beheerder aangewezen omleiding volgen. Nee, zelf zoeken.
En dus vervolgens weer voor het afgesloten stuk komen
te staan. Dan maar terug en de echte omleidingroute gevolgd en dat was een
leuke weg met voor de afwisseling, goed asfalt. Eenmaal in Frydlant zaten we
dus weer op de oorspronkelijke route en Wim tufte vrolijk door en dacht niet
meer aan het kasteel. Dus even samen in conclaaf en toch maar even naar het
kasteel gereden. We mochten de motoren onder het afdak zetten bij de kassadame
en hoefden niet eens te betalen. Vriendelijke mensen die Tsjechen.
Het kasteel was wel erg groot en kon alleen betreden
worden door 210 kronen te betalen en te wachten op de gids. Wij besloten daar
niet op te wachten, want wij wilden nog naar het glasmuseum in Harrachov die om
drie uur dicht ging. Dus een paar foto's gemaakt van de buitenkant en weer op
pad. Maar al na de eerste meters vielen de eerste druppels en na een paar
minuten regende het serieus. We reden een rotonde voorbij die naar Liberec
verwees, maar Wim besloot door te rijden en zo reden we een bos in waar bij de
ingang een Policie auto stond. Even later zien we een verlaten grensstation.
Verrek, we rijden zo Polen binnen! Wim besloot eerst maar even de bui af te
wachten en ik trok voor de zekerheid maar mijn regenbroek aan. Dit alles onder
het toeziend oog van twee giebelende meisjes die vanuit een raam van het
voormalig grensgebouw ons zaten te bekijken. Nog even de gele bril opgepoetst
om hem niet te laten beslaan en we besloten om te keren om de weg naar Liberec
te nemen en de snelste route naar de Villa.
Maar terwijl Wim gas gaf bleek ik helemaal niets meer
te kunnen zien door de beslagen bril en moest ik noodgedwongen stoppen. Op dat
moment werkte de intercom niet omdat de GPS weer zonodig iets moest roepen en
Wim reed dus gewoon door. Gelukkig zag hij me niet meer in de spiegels en
keerde hij snel weer om. Ik had mijn bril intussen af en in de koffer en we
konden weer verder. Het regende nog steeds en we namen de snelste route naar
huis. Even twijfelde ik aan de juistheid van de GPS toen we almaar zuidelijker
bleven rijden terwijl Harrachov toch helemaal in het noorden ligt. Maar Wim
tufte vrolijk door en ik schikte me. Het werd langzamerhand weer droger en het
tempo kon gelukkig weer omhoog. Hele stukken waar geen druppel was gevallen!
Lekker.
Mooie wegen, lekker tempo en om kwart voor twee
konden we de motoren weer onder de trap rijden. Snel omkleden en lopend naar de
Glasfabriek.
Om drie uur was er weer een rondleiding en we konden
eerst nog het museum in. Onwaarschijnlijk mooie stukken van glas stonden daar
tentoongesteld uit 300 jaar glasfabriek. Maar wel verboden te fotograferen!
Ook nog even een ruimte waar men wat van de ski-geschiedenis
van Harrachov toonde.
Daarna de rondleiding. De groep bestond uit een
aantal Tsjechen en 2 Duitsers en wij en de vrouwelijke gids vertelde eerst in
Tsjechisch haar verhaal en daarna in het Duits. In 4 groepen van 5 personen
stonden daar de glasblazers productie te draaien. Wijnglazen in dit geval. De
een haalt het glas uit de oven aan een blaasstok en blaast daar een bolletje
van, de tweede doet het hete glas in een mal en blaast het eigelijke glas en
geeft de stok aan een zittende man die vervolgens van de tweede man een kleine
bolletje op het glas krijgt gedrukt en maakt daar het steeltje van en geeft het
aan een vierde die het aan een andere zittende man geeft die er vervolgens een
voetje onder plakt en het weer terug geeft aan de vierde die het glas, nog
steeds aan de steel, aan een transportrail hangt die bij een dame terecht komt
die het glas van de steel breekt en het in een koeling zet. De steel gaat met
kerende rail weer terug.
Daarna gingen we naar de slijperij. Hier worden
allerlei vorm geslepen in bestaande glazen producten. De stenen die hier worden
gebruikt werden aan gedreven door een waterturbine die ook wel 25 kwu kon
opbrengen.
Hierna konden we in het restaurant nog een drankje
nuttigen, zat allemaal bij de prijs in, en zijn we nog even in de winkel
geweest.
Toen we daar waren werd het weer zo slecht, dat we
besloten nog maar wat te drinken en te eten om de zo de bui af te wachten. In
het restaurant waren ook nog twee brouwketels te zien, die werden gebruikt om
Novosad bier te brouwen. Het hefebier krijgen de blazers te drinken om zo de
dorst te lessen en het schijnt de nodige mineralen te bevatten.
Een eigen tap in de werkplaats. Op mijn werk zouden
ze wel jaloers zijn!
De bui was gelukkig wat minder geworden en na nog
even bij de springschansen te zijn geweest zijn we maar weer naar de Villa
gelopen.
Een uurtje later weer terug naar het dorp om weer in
Restaurant Pension 7 heerlijk te eten.
Donderdag
We besluiten vandaag het rondje “zomaar” te doen.
Deze route had Wim zomaar even in elkaar gesleuteld. Ikzelf had daar nog iets
aan veranderd om niet te veel overlapping te krijgen met andere routes.
Zo rond 09:20 uur zaten we op de motor en reed ik op
kop. We verdelen dat altijd eerlijk; de ene dag Wim en de andere dag ik.
Eerst even tanken bij ons favoriete tankstation in de
buurt. Was dit keer beetje druk en men leek geen haast te hebben. Ach wij ook
niet! Vakantie toch?
We reden via de N65 naar het noorden en dan kom je
vanzelf in Polen. Benieuwd hoe daar de wegen zijn. En dat viel bijzonder mee.
Een prachtige route door het Krkonossky Narodni Park. Ja, daar breek je je toch
de bek op! Het was helaas nog steeds een beetje vochtig zodat we niet lekker
door konden trekken, maar het was zo mooi daar, dat dat ook niet hoefde. Doen
we morgen wel, want dan rijden we dit stukje tegengesteld.
In Polen heet hetzelfde nationale park Karkonoski
Park Narodowy. Prachtig! Bij Horni Mala Upa rijdt je dan ineens weer in
Tsjechië. En of het daar nou aan ligt, maar het is net of de wegen dan weer
slechter worden. Inmiddels is het wel duidelijk geworden; als in Tsjechië de
wegen meer dan twee cijfers hebben, moet je op je tellen passen. Hotse botsen,
boemer de boem, van links naar rechts, waar is het asfalt tussen de gaten? Op
een gegeven moment, het was trouwens in Polen, was het asfalt gewoon weg. De
bus reed er wel over en ook de lokale coureurs deden net alsof er strak asfalt
lag. Mensen kinderen, wat een halve garen.
Ik kreeg van die slechte wegen soms een behoorlijke
sik. Maar de eerlijkheid moet wel gezegd worden: vandaag hadden we, op een paar
stukjes na, geen klagen. En we hebben wel even 296 km. gereden, waarbij we maar
liefst drie keer de grens zijn overgestoken. Soms wist je niet meer of je nu in
Tsjechië was of in Polen.
Prachtig temperatuurtje; graadje of 12 tot 15 is
heerlijk op de motor. 's Morgens soms iets frisjes, maar over het algemeen
prima te doen. Bij een de plaatselijke Pennymarkt even een paar broodjes
gescoord en een pakje drinken. We konden nooit een geschikt terras vinden, dus
moest het maar even zo. Oh ja, natuurlijk waren er ook weer de
allernoodzakelijkste omleidingen, die overigens wel erg goed worden aangegeven.
We zijn niet eens verdwaald en dat was jaren geleden wel eens anders. Intussen
is onze kennis van de GPS natuurlijk ook wel enorm verbeterd, zodat we die ook
veel beter kunnen ”lezen”. Ja, op de motor hebben we vandaag geen bijzondere
dingen meegemaakt en zo tegen half vijf waren we weer in de Villa Golden.
Tijd genoeg om nog even naar de Mumlava watervallen
(Mumlasvke vodpady) te lopen. Het was immers droog en we zaten ruim in de tijd.
Het was maar 1,1 km lopen, maar wel een beetje klimmen natuurlijk.
De Mumlava is de meest waterrijkste rivier in het
Reuzengebergte dus die moet je hebben gezien. Hij heeft een val van 10 meter en
is best leuk om te hebben gezien. Wim kon zijn lol op en maakte de mooiste
foto's. Ik moest natuurlijk even helemaal onderaan de waterval staan voor een
mooi plaatje. Op de terugweg van het hoogste punt vallen er enkele druppels en
ineens begint het te hagelen. Maar ja, daar wordt je niet nat van. Wel van de
wolkbreuk die er op volgde. En zelfs alle bomen in het bos konden ons niet
droog houden. Zeiknat kwamen we in de Villa aan. De centrale verwarming op 5 en
de kleren en schoenen er boven op en er tegenaan.
Wachten tot het droog wordt. En dan de motorlaarzen
en de motorjas maar aan om naar het dorp te lopen, want het normale spul was
dus nat.
Lekkere Pizza gegeten bij Restaurace Verde Rosa. Een
Hawaï pizza voor Wim en een Parma-ruccola voor mij. Colaatje en een tonic erbij
en een espresso en een cappuccino na en dan mag je 441 kr betalen en schaam je
je als je het afrond naar 450kr. (€16,20)
's Avonds dit verhaal geschreven en lekker naar
muziek geluisterd. De tv is hier toch niet te volgen en voetbal geloven we wel.
Vrijdag
Alweer de laatste dag van ons verblijf in Harrachov.
Vandaag zouden we de “Polen” route rijden. Ook deze
route was geleend van het Internet en door ons een beetje aangepast. En wat
hebben wij hier een plezier gehad. Vooral het eerste stuk was geweldig fijn om
te rijden. Niet alleen omdat de Polen het asfalteren beter onder de knie lijken
te hebben dan de Tsjechen, maar zeker om het prachtige glooiende landschap dat
ons vergezelde. Er was geen enkele reden om af te stappen, zo lekker ging het
allemaal. Ik zal de lezer de prachtige Poolse plaatsnamen besparen die wij
allemaal aaneen regen. Alhoewel; wat te denken van Swierado-Zdroj, Mirsk,
Lubomierz, Wojciechow, allemaal onuitsprekelijk voor ons Nederlanders.
Rond etenstijd stopten we even om de benen te
strekken. Uit nood maar bij een plaatselijke supermarkt, want onderweg zagen we
geen enkele plaats waar we even van de weg af konden om van het uitzicht te
genieten. Nu was er op het parkeerterrein ook geen uitzicht of het moesten de
Poolse meisjes zijn die in modieuze korte rokjes voorbij liepen.
Helaas hadden
we geen Pools geld en moesten we het doen met onze vertrouwde noodrantsoenen;
Snelle Jelle's en de laatste pakjes drinken.
Hierna werd het allemaal iets vervelender; lastige
weg opbrekingen, die al met al wel een uur oponthoud veroorzaakten en inmiddels
was het toch lekker warm geworden en zit je met dat kacheltje tussen de benen
lekker te zweten en bij de volgende stop heb ik de trui maar uitgedaan. Wim’s
machine was bij zo'n opbreking zo warm geworden dat de restanten olie die zich in
de loop van de jaren in en om het blok hadden opgehoopt, nu ernstig begonnen te
roken. Niets om je druk over te maken, vond Wim.
In de buurt van de grote steden zoals Jelena Gori,
werden de wegen behoorlijk slechter en toen we dat eenmaal achter ons gelaten
en we ons weer in het Karkonoski Park Narodowy bevonden, kwamen we achter een
zeer traag tegen de berg op rijdende vrachtwagen terecht. Maar dat vond Wim
toch wel wat zonde van het prachtige wegdek wat zich aan onze wielen ontrolde,
zodat hij bij de eerste beste gelegenheid die zich voordeed het gas er volledig
opgooide, dubbele strepen negerend en ons even niets aantrekkend van de
plaatselijke snelheidsverordeningen. Een geweldig wegdek dwars door de bossen
vol met schitterende bochten, zodat Wim op een gegeven moment zelfs met de
laarzen aan de grond zat.
Maar na 27 heerlijke kilometers kwam Harrachov alweer
in zicht. Even tanken en zo rond half vier waren de 300 km vandaag lekker snel
onder de wielen gegaan.
Tanken is trouwens in Tsjechië om een beetje blij van
te worden. €1,34 per liter! Dat scheelt toch maar liefst 0,50 bij ons in
Nederland. In Polen kosten het 5,59 Slotty. Even omrekenen: ook €1,34 dus. Hm.
Wie zouden er in Nederland toch beter worden van die gigantische prijzen.
Wat mij in Polen opviel is dat men er erg modern bij
loopt. De dames en kinderen zien er allemaal erg goed gekleed uit, maar ook de
mannen zaten allemaal goed in het pak.
In Tsjechië is dat net allemaal wat minder. Ook de
infrastructuur lijkt allemaal net iets beter voor elkaar, de auto's zijn net
even beter en de huizen zien er beter onderhouden uit. Misschien doordat Polen
al wat langer tot Europa behoort en Tsjechië eigelijk nog maar net.
Wat me nog meer opviel is het aantal lesauto's. Polen
krijgen dus wel degelijk autorijles al zijn ze dat, eenmaal in Nederland,
blijkbaar alweer snel vergeten.
's Avonds nog weer even een Bismarck pizza genuttigd
en geprobeerd de laatste kronen op te eten, maar dat lukte op 100 kronen na,
net niet. Morgen maar een blikje fris van kopen.
Wim’s muziek bibliotheek is onuitputtelijk en het
schrijven van deze regels ging op de maat van Paul Simon en vele andere.
Heerlijk.
Zaterdag
weer op huis aan. De eerste 300 km lekker binnendoor
over de betere doorgaande wegen. Wel door veel dorpjes gekomen natuurlijk, maar
waarom zouden ze anders een weg hebben aangelegd als er geen dorpjes of steden
waren om met elkaar te verbinden! Wat een wijsheid op de vroege zaterdagavond.
Bij het naar het ontbijt lopen begon het al te
spetteren en toen we wegreden werd het zo donker dat ik de regenbroek maar heb
aangetrokken. Niet nodig gehad natuurlijk! Zoals ik al zei, lekker binnendoor.
In de buurt van Decin waren we in de buurt van de Duitse grens, maar daar
bleven we keurig langs rijden. Een mooi gebied! Nog wel even met de billen
geknepen toen ik achter een dame in een dikke Peugeot hing en er niet voorbij
kon. Vlak voor een bocht, trapt ze vrij plotseling op de rem en stuurt iets te
weinig naar rechts om ons er ongestoord langs te laten, want in die bocht zat
natuurlijk een witte doorgetrokken streep. Ik werd dus feitelijk gedwongen die
streep te overschrijden en reed zo een Politiewagen tegemoet. Blijkbaar waren
die Nederlanders te moeilijk om achteraan te gaan, want we hebben ze gelukkig
niet weergezien. Omdat ik dacht dat we dicht bij de Duitse grens waren, hebben
we de tank maar volgegooid en de laatste 100 kronen opgemaakt aan koffie met
een zoet broodje. En nog heb je dan geld over. Heb ik daar maar achter gelaten.
Als je bedenkt dat we Ieder 2000 kronen = €79,00
hebben gebruikt voor 5 dagen eten, drinken, en toegangen tot de attracties, dan
is wel duidelijk dat dat niet al te duur is geweest. Neem daar dan bij dat we 5
nachten in de Golden Villa hebben geslapen voor €220 en dat de benzine daar dus
maar €1,34 kost dan krijg je een grote glimlach om de mond. En dat terwijl de
Tsjechen ook nog een zeer behulpzaam volkje zijn gebleken.
Maar kom ik daar nog eens om motor te rijden? Ik denk
het niet. Of je moet de kleine wegen volledig mijden en dan weet je nog niet of
je verzekerd bent van een goed wegdek. En dat is voor ons motorrijders toch wel
de helft van het plezier.
Maar goed we waren dus onderweg. Er zat weer benzine
in en we konden weer even verder. Uiteindelijk komen we dus in Duitsland en
gaan daar naar verloop van tijd de A4 op. En ja, dan wordt het donker en zien
we een bord dat het volgende benzinestation pas over 96 km zou komen, dus eerst
hier maar even tanken. En toen begon het serieus te regenen en hebben we die
bui maar even afgewacht. Omdat het niet echt droog werd de regenbroek maar weer
aangetrokken die ik ergens in het Duitse park … had uitgedaan samen met de
trui. Zo warm was geworden.
En zo hebben we de laatste 100km afgelegd. Een kalm
gangetje van 115 km/u en zo naar Pension Tropferhof.
Ach wat een leuk stulpje. Een verbouwde boerderij of
zo iets. De Duitse praatgrage waard, product van een Franse moeder en een
Duitse vader, met vrienden in Zutphen en vroeger een vriendin gehad in Oost
Groningen deed op ons aanbellen het bovenraam open en constateerde dat wij
gereserveerd hadden. Hij deed open en nam ons mee over de binnenplaats naar
onze kamer in een apart staand gebouw met een aantal kamers. Leuk hoor! De
ontbijtzaal op twee meter van onze deur.
De motoren mochten we onder de overkapping zetten,
maar dat hebben we maar niet gedaan omdat de draai daar, op de oude, ongelijk
liggende kinderkopjes niet makkelijk zou zijn en de motoren eigenlijk nu ook
wel prima stonden zo. Extra slot er op. Prima.
’s Avonds lekker schnitzel met gekookte aardappelen
gegeten in het restaurantje.
Nog even gewandeld en ons verwonderd over het mooie
landschap. Wat is een landschap toch fraai als er wat glooiing in zit!
Zondag
Lekker ontbeten met allerlei eigengemaakte
confitures, een lekker warm broodje en allerlei aufschnit. Prima. Afrekenen,
inpakken en wegwezen. Nog 560 km te gaan over alleen maar snelwegen.
Nog even twijfelde ik er aan op de regenkleding aan
te trekken, maar vond het toch niet donker genoeg om deze vervelende kleding
aan te trekken.
Maar al na een poosje moest ik er toch aan geloven.
Het werd behoorlijk donker! Uit eindelijk viel er toch weer niet zo heel uit en
had ik lang weer spijt van die klapperende Oranje jas. Dus tijdens een pauze
maar weer uitgedaan.
En ja hoor! Na verloop van tijd werd het wederom
redelijk zwart en kon ik de jas weer aan trekken.
Ook dit liep uiteindelijk wel weer met een sisser af.
De buien bleven allemaal net echt uit de buurt, terwijl er om ons heen
behoorlijk water is gevallen, zo bleek later.
Hebben we ook eens mazzel!
Zo tegen vier uur reden we Beekbergen binnen en namen
we afscheid.
Een leuke week, met leuke afwisselende dingen en goed
gezelschap.
Wim, bedankt dat ik weer in jouw gezelschap mocht
zijn.
Jack Berendsen
