Een aankondiging in een Motoplus, ergens in januari geloof ik, voor een weekend in Hotel Niedersachsen de Oberharz, was voor mij aanleiding om mijn vriend Wim te bellen of hij belangstelling had voor een paar dagen Harz.
“Natuurlijk, gaan we doen”, was zijn antwoord en zo boekten we deze aanbieding; € 99 op basis van half pension, is toch ook geen prijs.
En na enige momenten van voorbereiding, die overigens altijd erg gezellig zijn en minstens zo veel pret bieden, vertrokken we dus vrijdagmorgen zo rond de klok van half negen. Een beetje later dan de bedoeling was, want Wim moest in de vrijdagmorgen drukte even terug voor zijn brood. Ja, ons bint zunig, de horeca zal niet teveel aan ons verdienen, want dat gooien we liever in de tank!
Het was vlak voordat Wim zich bij huize Berendsen meldde nog droog en of het nu precies die paar minuten waren die Wim even was teruggereden, zal ons wel nooit duidelijk worden maar al na 2 minuten op de A1 waren we tot op de onderbroek nat. Maar goed; positief als we zijn, we hoefden nog maar een kleine 300 km!
Zo richting Tecklenburg werd het gelukkig iets droger en konden we lekker toerend door het Teutenburgerwoud richting de Harz rijden.
Ergens in de buurt van Bieleveld maar eens een tankstation gezocht en een kop koffie genomen. Broodje er bij en we konden er weer tegen.
Ergens op de route hadden we gepland uit te komen bij het kasteel van de baron van Munchhaussen, maar wij hebben het volledig gemist. Wel kwamen we in de stad van de Rattenvanger terecht. Hamelen. Nou, dat hebben we geweten. In plaats van “kunt u ons de weg naar Hamelen vertellen meneer”, was het meer “kunt ons de weg door Hamelen vertellen meneer”. Jongens, over een afstand van 5,5 km hebben we bijna een half uur gedaan. Stoplichten; meer als in heel Apeldoorn, maar het voornaamste was een Combine die zo nodig voor ons moest rijden met daarachter natuurlijk nog de nodige vrachtauto’s en meer van dat blik. Buh!
Daarna door plaatsjes als Salzhemmendorf en Langelsheim op Goslar aan, om zo weer na beneden te zakken naar Bockswiese/Hahnenklee waar ons hotel was gelegen.
Op het laatste stuk van de route begonnen we al door te krijgen dat hier ook de vorstschade had toegeslagen, want de plakkers op de weg waren talrijk en soms voorzien van de door ons zo gehate “Gravillons”(steenslag). Dat, in combinatie met langsstrepen en een nat wegdek, geeft dat nu niet bepaald een ideaal uitgangspunt om eens lekker bochtjes te zwieren.
Zo rond de klok van 16:00 uur konden we motoren stallen in de garage waar nog precies twee plaatsjes voor onze motoren waren. Binnen werden we hartelijk welkom geheten door Henk die ons gelijk de droogruimte voor onze natte kleding wees. In een prima kamer konden we ons vervolgens omkleden voor het avondeten en maakten we kennis met nog vele motorrijders die allemaal van het arrangement gebruik maakten. Best gezellig dus en ondertussen kon Wim zijn kennis over de Streetpilot nog even delen met een Fries echtpaar die samen op een Pan en een nieuwe GTR in Niedersachsen waren neergestreken.
Na een heerlijke maaltijd nog even lekker nagebabbeld met deze en gene en lekker op tijd de oogjes gesloten.
Bij het ontbijt was iedereen natuurlijk vol van de weersverwachting en wie waarlangs zou gaan. Het weer was erg wisselvallig, maar toen we als eersten wegreden, na eerst nog een foto voor het Motorplus spandoek te hebben gemaakt, was het enigszins droog. Wij waren klaar voor een 365 km route door de Harz.
365 km.? Ja, als je hier bent moet je er ook alles uithalen wat er in zit en op deze manier zouden we toch de meeste attractieve wegen en bezienswaardigheden moet kunnen nemen.
Als eerste kwamen we langs een van de vele stuwmeren die de Harz rijk is nl. het meer van Kuttelbacher-Teich bij Hahnenklee. En werden de wegen al wat leuker alhoewel de kwaliteit hiervan toch echt niet om over naar huis te schrijven is. De bochtjes werden nog wat voorzichtig ingezet vanwege het toch nog wel vochtige karakter van het wegdek en volgden we de L516 langs Lautenthal met zijn mijnbouwgeschiedenis waar ook de Harz weer vol van is. Evenals de smalspoorbanen die het erts vervoerden, maar die nu voornamelijk nog voor de toeristen industrie wordt gebruikt. Een prachtige bosrijke omgeving zo langs de L515 met mooie lange bochten. Vervolgens de Harzhochstrasse op waar we eerste echte haarspeldbochten tegenkwamen. Langzaam werd het wat warmer en droogde het wegdek op en kwam er wat meer vertrouwen in het nemen van de vele bochten. Natuurlijk ontkom je ook niet aan de vele stadjes, maar die zijn over het algemeen ook wel leuk. Veel vakwerkhuizen in allerlei kleuren. In het oude Oost-Duitsland, waar natuurlijk een groot deel van de route door loopt is het nog wel iets grauwer, maar waren de wegen veel beter onderhouden of gewoon van een veel betere kwaliteit! Opmerkelijk!
Bij het Torfhaus kwamen op een van grootste hoogtes in de Hochharz. Zo’n 810 meter! Helaas weinig uitzicht vanwege de laaghangende bewolking, dus maar weer snel doorgereden. Bij St. Andreasberg kwamen we eindelijk een van dun gezaaide benzinestations tegen. We begonnen al een beetje zenuwachtig te worden temeer daar de Zumo geen enkel benzinestation wist aan te geven. Natuurlijk valt dan het gebruik op! Een dikke 1:20 is makkelijk te halen en kunnen we theoretisch op onze fietsen wel 400 km. halen, maar wij spelen het liefst op safe en zoeken zo rond de 250 km. wel graag een pomp op.
Königshütte, Rothehütte, Elbingrode met zijn grote afgravingen, over de Staumauer van de Rapbodetalsperre een geweldig groot merengebied.
In Rübeland bij de Hermanshöhle even een lekker bakje koffie met een chocoladepunt genomen en geconstateerd dat er wel erg veel motoren onderweg zijn. Ook een grote groep met oude Mercedessen komen we geregeld tegen of sukkelen we braaf achteraan.
En hier loopt even later de Zumo volledig vast. Tot 3 keer toe moest hij door verwijdering van de batterij weer op gang gebracht worden. En dat bracht mij eigenlijk wel tot de overtuiging dat de fouten die wij toeschreven aan de Scala G4 best wel eens een grote oorsprong moeten hebben in het Bluetoothprotocol van de Zumo. Maar dat terzijde!
Gelukkig wist de Streetpilot van Wim wel waar we naar toe moesten alhoewel ook die wel een paar storingen had.
Bij Sonderhausen kwamen we op de meest zuidelijke punt van onze route en gingen we met gezwinde spoed weer richting de bossen. Langs het stuwmeer van Kelbra, richting Rossla, en rijden we zo langzamerhand het “oude” Oost Duitsland in. De heuvels worden weer wat talrijker en de bochten weer wat leuker. Bij Gernrode zakken we dan alweer. Bij Quedlinburg zoeken we dan om de plaatselijke burcht, maar verder dan een keer heen weer rijden komen we niet en nog hebben we die burcht niet gezien. We stijgen weer een klein beetje richting Blankenburg en gaan dan via Heimburg plotseling wel naar 550 meter in Wernigerode. Het weer blijft ons nog redelijk gezind, maar richting Goslar zien we toch donkere wolken samenpakken. In Goslar moesten we natuurlijk nog het Keizerlijk paleis bekijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten